Aleksander Bestużew - sylwetka autora

Rosyjski autor, znany prozaik i poeta okresu romantyzmu, a także krytyk literacki i dekabrysta, przyszedł na świat w szlacheckiej rodzinie w Petersburgu. Jego edukacja rozpoczęła się w 1806 roku, kiedy to uczęszczał do szkoły wojskowej. Do 1819 roku awansował do stopnia oficera w pułku dragonów. W latach 1823-1825, wspólnie z Konradem Rylejewem, zajął się wydawnictwem almanachu literackiego „Polarnaja Zwiezda”. Dekada lat 20. XX wieku przyniosła powieści takie jak „Roman i Olga” oraz „Turniej rewelski”, które stały się ważnym punktem w rozwoju rosyjskiej prozy romantycznej. Razem z Rylejewem wyraził swoje zbuntowane nastroje w „Pieśniach agitacyjnych”.

W 1823 roku dołączył do ruchu dekabrystów, zostając członkiem Towarzystwa Północnego. Jego zaangażowanie było kluczowe przy wybuchu powstania dekabrystów, kiedy to 26 grudnia 1825 roku poprowadził pułk moskiewski na Plac Senacki. Po nieudanej próbie, dobrowolnie oddał się w ręce cara Mikołaja I w Pałacu Zimowym. Będąc w areszcie, stworzył dokument analitycznie opisujący sytuację społeczno-polityczną w Rosji. Może to właśnie ten dokument przyczynił się do decyzji cara, aby skazać go jedynie na 20 lat katorgi na Syberii. Do 1829 roku przebywał w Jakucku, a później został wcielony do armii rosyjskiej jako szeregowiec, gdzie brał udział w tłumieniu powstania imama Szamila w Czeczenii.

Informacje o powstaniu listopadowym w Polsce wywołały u niego gniew i smutek, co wyraził w liście do matki, mówiąc: „Byłem niezmiernie zasmucony i oburzony wiadomością o zdradzie warszawskiej. Jaka szkoda, że nie uda mi się wymienić kul (...) z panami dobrodziejami. (...) Krew ich zaleje, ale czy na zawsze? Daj Boże”. W 1831 roku Adam Mickiewicz zadedykował mu wiersz „Do przyjaciół Moskali”, w którym pisał między innymi o ręce Bestużewa uwięzionej obok polskiej dłoni. W 1836 roku car przywrócił mu stopień oficerski, co zaowocowało stworzeniem jego najważniejszych dzieł: „Śledztwo” (1830), „Porucznik Białłozor” (1831), „Ammałat Bek” (1832) oraz „Mułła-Nur” (1836). Niestety, jego życie zakończyło się tragicznie w 1837 roku, kiedy został zabity przez czeczeńskich powstańców. Jego ciała nigdy nie odnaleziono.