Atlas wynaturzeń

Często mówi się o naszej relacji z fauną, a zapomina o równie istotnym związku z florą. Przecież jesteśmy nie tylko zwierzętami, ale i drzewami, kwiatami, trawami oraz ziołami. "Atlas wynaturzeń" to swoisty literacki ogród pełen dzikości. Znajdziemy w nim poezję pełną barw oraz opowiadania, które łączą elementy groteski z fantastyką i dystopią. Obecne są tu również utwory, które można uznać za literackie chwasty, pokazując, że obok ludzi-psów, ludzi-koni czy ludzi-myszy, istnieją też ludzie-huby i ludzie-kłącza. Czy człowiek-perz nie mógłby być bliskim kuzynem znanego z Kafkowskiej literatury człowieka-chrząszcza? Wszystko się tu przenika, splata i wspina niczym bluszcz, szukając nowych przestrzeni w zaciszach łopuchowych. Każdy literacki tekst w istocie staje się blokiem, strukturą, by w końcu przyjąć formę węzła gordyjskiego i kłącza.

Tytuły tych krótkich opowiadań zazwyczaj nawiązują do barwnego świata roślin, ale "Atlas" koncentruje się na ludziach. A może bardziej: procesie przemiany w faunę i florę istnienia. Często odkrycie zależności między tytułem a surrealistyczną treścią może wydawać się wyzwaniem. Zawsze jednak jakaś więź istnieje, sprawiając, że czytanie staje się jak zapuszczanie korzeni w glebie własnej wyobraźni.

"Atlas wynaturzeń" nie podąża za liniową narracją, dlatego nie wymaga czytania od początku do końca. Podobnie jak dziki ogród, posiada swoje zasady, które warto odkrywać. Można przeskakiwać od opowiadania do opowiadania, czytać wyrywki lub też na wspak, i za pomocą zakładek z kwiatów chabrów lub traw doznawać jego różnorodności.