Anioły jedzą trzy razy dziennie

Grażyna Jagielska przez wiele lat zmagała się z przytłaczającym lękiem, żyjąc w cieniu problemów swojego męża. Kompletnie poświęciła się jego pasji, zapominając przy tym o własnych potrzebach. W pewnym momencie zdecydowała się zawalczyć o swoje życie, co rozpoczęło trudny, ale niezbędny proces transformacji. Spędziła sześć miesięcy w szpitalu psychiatrycznym, co było dla niej jakby własną wersją „Lotu nad kukułczym gniazdem”.

Podczas swojego pobytu poznała wiele kobiet, które podobnie jak ona, przez długi czas udawały, że wszystko jest w porządku. Natknęła się także na osoby o mocnych charakterach, które musiały nauczyć się otwarcie wyrażać swoje uczucia. W tej niezwykłej przestrzeni jedyną rzeczą, której nie akceptowano, było kłamstwo.

Julia, nie radząc sobie z ogromnym stresem, dążyła do ciągłego samodoskonalenia, co doprowadziło ją do dramatycznego kroku, jakim było odcięcie sobie ucha. Ratownik nieustannie golił głowę, wierząc, że dzięki temu stanie się kimś innym. Marek, po powrocie z wojny jako bohater, przeszedł załamanie i zaczął żyć jak dzikie zwierzę. Karolinka była przekonana o swojej anielskiej naturze i wierzyła, że pozostaje niewidzialna.

Jagielska prowadzi czytelnika przez tę emocjonalną podróż, pełną osobistych wyznań i prawdziwych emocji. Z niezwykłą wrażliwością maluje obraz miejsca będącego schronieniem dla zagubionych dusz i przedstawia obrazy, które ich niepokoiły. Historia ta to poruszające świadectwo szczerości, potrzebie zrozumienia i bliskości, ukazujące przejmujący obraz ludzkich doświadczeń.