Zwykłe ludzkie ułomności

„Zwykłe ludzkie ułomności” to druga powieść Megan Nolan, która zdobyła uznanie dzięki debiutanckiemu „Akytym desperacji”. Książka została entuzjastycznie przyjęta przez krytyków anglosaskich, co umocniło status Irlandki na arenie międzynarodowej. Nolan, poprzez dynamiczną akcję, zręcznie czerpie z poetyki thrillera, zadając pytanie, czy bohaterka jest winna morderstwa. Jednakże głównym motywem jej zainteresowań jest tworzenie lirycznego obrazu rodziny, gdzie na pierwszy rzut oka zwykłe wady mogą wydawać się zbyt trywialne, by stanowić temat literacki.

Autorka, wykorzystując codzienne sytuacje, ludzkie niedoskonałości i potknięcia, kreuje mini-sagę na miarę dzieł Jonathana Franzena. Chociaż napięta narracja jest dużym atutem powieści, o jej wyjątkowości decyduje empatia, z jaką Nolan potrafi wniknąć w myśli i emocje postaci, które nie zawsze są w stanie wyrazić swoje uczucia w słowach. To niezwykłe dzieło o codziennym życiu i błędach, które mogą na zawsze zmienić ludzki los.

Autorka umiejętnie podnosi kwestie dziedziczonych traum i słabości do rangi fatum, pokazując, jak miłość, pragnienia i ospałość mogą stać się przyczyną upadku, niczym grecka hubris. Czytelnik doświadcza tej historii jak tragedii greckiej, choć pozbawionej patosu i interwencji boskich sił, co czyni ją jeszcze bardziej porywającą i autentyczną.