Żmija

Styl narracji Trylogii Husyckiej jest szalenie ciekawy, plastyczny i porywający dla czytelnika, zwłaszcza jeśli zna się styl autora z jego poprzednich dzieł. Jest to jednak opowieść pełna rosyjskich i arabskich slangów wojskowych, co może utrudniać lekturę, mimo że w książce znajduje się słowniczek z bardzo przydatnymi objaśnieniami, co bardzo sobie cenię!:-)

Fabuła nie jest niczym szczególnym, to raczej życie słowiańskich żołnierzy podczas wojny w Afganistanie. Ważne jest to, jak się o tym opowiada, a kto zna dorobek Sapkowskiego wie najlepiej, że w wykonaniu tego autora nawet instrukcja obsługi pralki czytana będzie przez miliony fanów;-)

Rozmowy i dialogi w Trylogi Husyckiej są bardzo zabawne, ale trudno jest wczuć się w historię i jej bohaterów (a nawet odróżnić ich od siebie). Jak zawsze jednak Sapkowski z właściwym sobie czarnym humorem i krytyką społeczną zwyczajów ówczesnych czasów wieków późno średnich;-)
Pojawiają się też opisy bardzo zmysłowych kobiet, co również jest dla niego typowe, choć nie ma tu żadnych ważnych postaci kobiecych, oczywiście poza tytułową żmiją, której nie można uznać za bohaterkę, a raczej za środek literacki dla przedstawienia opisanej przez autora historii.

Mam wrażenie, że w tej książce autor kieruje się mocno i jednocześnie nieco przechyla się w stronę... pedanterii. Ja też nie odważyłbym się tak tego nazwać, bo to nie jego wina, że tak dobrze pisze i tak dużo wie (a przynajmniej sprawia wrażenie, że wie!). Często miesza jednak angielski, rosyjski i polski.... Czasami robi to, aby nadać opowieści atmosferę snu i może to działa, ale stopień trudności jest wysoki, nawet jeśli weźmiemy pod uwagę spektakularnie napisanego Wiedźmina, gdzie wielość nazw własnych w zakresie imion bohaterów czy miejscowości przez nich odwiedzanych wymagał zapisków ze strony czytelnika aby się nie pogubić w gąszczu słowiańskiej rzeczywistości;-)

Najbardziej rozczarowało mnie jednak to, że ze streszczenia wynikało, że będą dwie równoległe historie opowiadane w tym samym czasie: ta w teraźniejszości i ta w przeszłości, a tymczasem ta druga to po prostu więcej scen batalistycznych (efektownych, owszem, ale w przeciwieństwie do bitwy o Brennę, tutaj postacie miały dla mnie bardzo małe znaczenie i nie wiem, czy coś mi umknęło, czytając je w dużych odstępach czasu, ale nie wydaje mi się, żeby wnosiły wiele do fabuły teraźniejszości).

Zawiera brutalne opisy bitew w różnych epokach, dlatego polecam tę książkę, jeśli:

-Uwielbiasz język wojskowy i wszystko, co ma związek z wojną.
-Bardzo podoba Ci się styl autora.
-Lubisz uczyć się podczas czytania.
-Lubisz historie, które wykraczają poza zwykłe i bardziej komfortowe otoczenie.

Osobiście podobała mi się bardziej niż jego pojedyncze opowiadania niezwiązane z sagą o Wiedźminie, wydawane niekiedy bez związku z najbardziej znanym dziełem Sapkowskiego, być może Trylogia Husycka stanowi nowe otwarcie i trzeba przyznać, ze wygląda to obiecująco!

Rok temu wojska USA wycofały się z Afganistanu i wydarzenia te przypomniały mi książkę „Żmija”, niedawno przeczytałem ją ponownie i tym razem podzielę się moimi wrażeniami!

Zderzenie Wschodu i Zachodu, Azji i Europy przypomniało mi inną polską książkę. Podobnie jak w "Żmii", ta książka opisuje, jak zderzenie z tajemniczym wschodem może doprowadzić Europejczyka do szaleństwa:

"Tymczasem Arabowie widząc, że potłukłem tabliczki, na których przed chwilą pisałem z taką gorliwością, i że zacząłem tańczyć, zawołali z czcią i politowaniem:
- Chwała Panu! Bóg jest wielki! Hamdullach! Allach kerim!"

Książka Sapkowskiego nie tylko opowiada tajemniczą historię, ale dotyka zagadnień filozofii i geopolityki:

"Ta wojna zmieni wszystko. Będzie bodźcem, zaczynem, początkiem odmiany. A niczego nie potrzeba nam tak, jak odmiany. Nam, jednostkom, a zarówno i krajowi, w którym przyszło nam żyć. A który zatrzymał się, zamarzł, stanął jak skuty lodem. Ta wojna skruszy lód. I zapoczątkuje odwilż."

Od razu przychodzą na myśl „Lód” Dukaja i jego pogląd na Imperium Rosyjskie, tak aktualne dzisiaj w 0bliczu inwazji wojsk rosyjskich na terytorium Ukrainy!

Tak więc jedna książka budzi we mnie skojarzenia z innymi przedstawicielami polskiej literatury, czysta asocjacja! Po tym właśnie poznaje dobra literaturę, wywołuje skojarzenia, inspiruje do refleksji, każe się zatrzymać i zastanowić nad tym jak treść interpretuje nasz mózg!

Spirala historii ludzkości rozwija się na naszych oczach, jak Uroboros gryzący ogon. Po przeczytaniu „Żmij” do końca możesz być pewien – zaczyna się nowa fabuła, nowy pomysł na książkę, tak świeży, że niewiele chce o niej samej tu powiedzieć aby nie spoilerować;-)

Polecam i zostawiam mocną piąteczkę!

Rok temu wojska USA wycofały się z Afganistanu i wydarzenia te przypomniały mi książkę „Żmija”, niedawno przeczytałem ją ponownie i tym razem podzielę się moimi wrażeniami!

Zderzenie Wschodu i Zachodu, Azji i Europy przypomniało mi inną polską książkę. Podobnie jak w "Żmii", ta książka opisuje, jak zderzenie z tajemniczym wschodem może doprowadzić Europejczyka do szaleństwa:

"Tymczasem Arabowie widząc, że potłukłem tabliczki, na których przed chwilą pisałem z taką gorliwością, i że zacząłem tańczyć, zawołali z czcią i politowaniem:
- Chwała Panu! Bóg jest wielki! Hamdullach! Allach kerim!"

Książka Sapkowskiego nie tylko opowiada tajemniczą historię, ale dotyka zagadnień filozofii i geopolityki:

"Ta wojna zmieni wszystko. Będzie bodźcem, zaczynem, początkiem odmiany. A niczego nie potrzeba nam tak, jak odmiany. Nam, jednostkom, a zarówno i krajowi, w którym przyszło nam żyć. A który zatrzymał się, zamarzł, stanął jak skuty lodem. Ta wojna skruszy lód. I zapoczątkuje odwilż."

Od razu przychodzą na myśl „Lód” Dukaja i jego pogląd na Imperium Rosyjskie, tak aktualne dzisiaj w 0bliczu inwazji wojsk rosyjskich na terytorium Ukrainy!

Tak więc jedna książka budzi we mnie skojarzenia z innymi przedstawicielami polskiej literatury, czysta asocjacja! Po tym właśnie poznaje dobra literaturę, wywołuje skojarzenia, inspiruje do refleksji, każe się zatrzymać i zastanowić nad tym jak treść interpretuje nasz mózg!

Spirala historii ludzkości rozwija się na naszych oczach, jak Uroboros gryzący ogon. Po przeczytaniu „Żmij” do końca możesz być pewien – zaczyna się nowa fabuła, nowy pomysł na książkę, tak świeży, że niewiele chce o niej samej tu powiedzieć aby nie spoilerować;-)

Polecam i zostawiam mocną piąteczkę!

Styl narracji Trylogii Husyckiej jest szalenie ciekawy, plastyczny i porywający dla czytelnika, zwłaszcza jeśli zna się styl autora z jego poprzednich dzieł. Jest to jednak opowieść pełna rosyjskich i arabskich slangów wojskowych, co może utrudniać lekturę, mimo że w książce znajduje się słowniczek z bardzo przydatnymi objaśnieniami, co bardzo sobie cenię!:-)

Fabuła nie jest niczym szczególnym, to raczej życie słowiańskich żołnierzy podczas wojny w Afganistanie. Ważne jest to, jak się o tym opowiada, a kto zna dorobek Sapkowskiego wie najlepiej, że w wykonaniu tego autora nawet instrukcja obsługi pralki czytana będzie przez miliony fanów;-)

Rozmowy i dialogi w Trylogi Husyckiej są bardzo zabawne, ale trudno jest wczuć się w historię i jej bohaterów (a nawet odróżnić ich od siebie). Jak zawsze jednak Sapkowski z właściwym sobie czarnym humorem i krytyką społeczną zwyczajów ówczesnych czasów wieków późno średnich;-)
Pojawiają się też opisy bardzo zmysłowych kobiet, co również jest dla niego typowe, choć nie ma tu żadnych ważnych postaci kobiecych, oczywiście poza tytułową żmiją, której nie można uznać za bohaterkę, a raczej za środek literacki dla przedstawienia opisanej przez autora historii.

Mam wrażenie, że w tej książce autor kieruje się mocno i jednocześnie nieco przechyla się w stronę... pedanterii. Ja też nie odważyłbym się tak tego nazwać, bo to nie jego wina, że tak dobrze pisze i tak dużo wie (a przynajmniej sprawia wrażenie, że wie!). Często miesza jednak angielski, rosyjski i polski.... Czasami robi to, aby nadać opowieści atmosferę snu i może to działa, ale stopień trudności jest wysoki, nawet jeśli weźmiemy pod uwagę spektakularnie napisanego Wiedźmina, gdzie wielość nazw własnych w zakresie imion bohaterów czy miejscowości przez nich odwiedzanych wymagał zapisków ze strony czytelnika aby się nie pogubić w gąszczu słowiańskiej rzeczywistości;-)

Najbardziej rozczarowało mnie jednak to, że ze streszczenia wynikało, że będą dwie równoległe historie opowiadane w tym samym czasie: ta w teraźniejszości i ta w przeszłości, a tymczasem ta druga to po prostu więcej scen batalistycznych (efektownych, owszem, ale w przeciwieństwie do bitwy o Brennę, tutaj postacie miały dla mnie bardzo małe znaczenie i nie wiem, czy coś mi umknęło, czytając je w dużych odstępach czasu, ale nie wydaje mi się, żeby wnosiły wiele do fabuły teraźniejszości).

Zawiera brutalne opisy bitew w różnych epokach, dlatego polecam tę książkę, jeśli:

-Uwielbiasz język wojskowy i wszystko, co ma związek z wojną.
-Bardzo podoba Ci się styl autora.
-Lubisz uczyć się podczas czytania.
-Lubisz historie, które wykraczają poza zwykłe i bardziej komfortowe otoczenie.

Osobiście podobała mi się bardziej niż jego pojedyncze opowiadania niezwiązane z sagą o Wiedźminie, wydawane niekiedy bez związku z najbardziej znanym dziełem Sapkowskiego, być może Trylogia Husycka stanowi nowe otwarcie i trzeba przyznać, ze wygląda to obiecująco!