Złodziej w Sokole Górskim

„Złodziej w Sokole Górskim” autorstwa M.G. Leonarda oraz Sama Sedgmana to pierwsza książka detektywistycznej serii „Przygoda w pociągu”, adresowanej do młodzieży w wieku 9-14 lat. Przyznam jednak szczerze, iż ja przeczytałam ją mojemu 7-letniemu synowi i… oboje byliśmy zachwyceni!

Akcja rozpoczyna się w momencie, gdy 11-letni Harrison Beck wsiada na pokład królewskiego pociągu „Sokół Górski”, towarzysząc swojemu wujowi Nate’owi, który – jako znany autor książek i dziennikarz – ma opisać ostatnią podróż pociągu, mającego przejść na zasłużoną „emeryturę” do muzeum.

O ile Harrison z początku nie jest zachwycony całą wyprawą, to później, gdy okazuje się, że a) nie jest jedynym dzieckiem na pokładzie, b) w pociągu grasuje złodziej okradający pasażerów z cennych klejnotów, zaczyna nie tylko odkrywać uroki mijanych wsi i miasteczek, ale też coraz bardziej angażuje się w rozwikłanie zagadki zaginionej biżuterii, szczególnie gdy podejrzenia padają na bliską mu osobę…

Mogłoby się wydawać, że książka, której 90% akcji dzieje się w pociągu, będzie nudzić czytelnika. Nic bardziej mylnego. Sokół Górski to pociąg należący do pary królewskiej, więc poza przedziałami sypialnianymi, są w nim również: biblioteka, jadalnia, wagon widokowy, kuchnia oraz inne ciekawe miejsca. Ponadto, miejsce wydarzeń, jakim jest pociąg, doskonale uzupełniają nietuzinkowi bohaterowie, zarówno pierwszo-, jak i drugoplanowi. Powiedziałabym nawet, że postacie drugiego planu, czyli członkowie brytyjskiej arystokracji, są równie interesujące, co wiodące charaktery.

Sam pomysł na fabułę jest dość oryginalny, nie będę jednak zdradzać więcej na ten temat, by nikomu nie odebrać przyjemności czytania. Wspomnę tylko, iż w książce poruszany jest motyw złego traktowania zwierząt (w tym przypadku piesków) i choć opisy nie są drastyczne, a cała rzecz kończy się dla zwierzaków happy endem to jednak warto przygotować na to w szczególności młodszych czytelników.

Pisząc o „Złodzieju w Sokole Górskim” nie sposób nie wspomnieć o świetnych ilustracjach, których jest w książce całkiem sporo. Ilustracje nie są kolorowe, ani „baśniowe” – dominuje w nich styl bardziej komiksowy, jednakże myślę, iż jest to zabieg celowy, zmierzający do oddania klimatu książki oraz zachęcenia młodzieży do zapoznania się z tym dziełem, do czego gorąco zachęcam zarówno małych, jak i dużych odbiorców :)

Ogólnie rzecz biorąc, książka M.G. Leonarda oraz Sama Sedgmana to bardzo ciekawa pozycja skierowana do dzieci i młodzieży, której przeczytanie dostarczy każdemu sporo frajdy. Polecam ją każdemu, a szczególnie – fanom kolei :)