Ziarno niezgody

W latach sześćdziesiątych XX wieku autorka książki "Ziarna niezgody", Robinson, boryka się z kryzysem twórczym oraz negatywnymi opiniami na temat swojej najnowszej, bardzo osobistej powieści. W przypływie impulsu postanawia opuścić Nowy Jork i udać się do Castle Combe w Anglii, miejsca swojego dzieciństwa, z którym wiąże najgorsze wspomnienia. To właśnie tam, cztery dekady wcześniej, mieszkańcy obwinili ją o śmierć jej ojca, znanego pisarza. Po latach powraca do tych miejsc i poznaje Rebekę, opiekunkę swojej matki. Wbrew sobie zaczyna otwierać się przed nią, dzieląc się opowieścią o dwóch dziewczynach, które dawno temu spotkały się w pensji pośród melancholijnie śpiewających wrzosowisk. Te dwie dziewczyny kochały się jak siostry, dorastając razem, choć z czasem ich przyjaźń przekształciła się w niezdrową obsesję. Wszystko to zmieniło się, gdy zakochały się w tym samym mężczyźnie, co doprowadziło do tragicznego końca, o którym szepcze tylko padający śnieg. Która z nich jest obecnie poczytną autorką, rozliczającą się z mroczną przeszłością i zmagającą się z dominującą matką? Nawet Robinson nie jest tego pewna, bo granice między nimi zatarły się wraz z upływem lat, aż stały się niemal jedną osobą. To wzruszająca historia o przyjaźni i tajemniczym zeszycie, domu na wzgórzu otoczonym różanym ogrodem, oraz przygnębionym człowieku w poplamionym atramentem szlafroku, pracującym na starej maszynie do pisania.