Zgoda na szczęście

Szczęście...
Jest tuż obok... na wyciągnięcie ręki...
Wystarczy mały gest, skinienie głowy, jedno małe tak, czy pozytywna myśl...

Złapała szczęście.
Ale nadal się zastanawia co z nim zrobić.
Jednak to teraz ona musi być tą, która pociesza. Teraz ona musi być tą, która czeka. Teraz ona musi być tą silną. Teraz jej kolej.
I wtedy zrozumiała wiele. Pomimo tego, co przychodziło, to ona musiała stawiać temu czoło. I musiała wyjść na przeciw wszystkim przeciwnościom.
Teraz to była inna Hania.
Autorka zabiera nas w dalsze perypetie życiowe Hani, Dominiki i Mikołaja.
Na jaw wychodzą tajemnice rodzinne, skrywane głęboko na dnie pudełka. Wywracają one do góry nogami życie Hani.
I chociaż to Dominika skradła moje serce już od pierwszego tomu, to Hania wreszcie się ogarnęła i dała polubić😁 bo może ogarnęła, to za duże słowo, ale jednak nie ma już wyboru. Życie dało jej w kość, i jeszcze nie jedno ją zaskoczy. Zaskoczy ją Mikołaj, który nie chce już czekać. Chce w końcu żyć. Chce być szczęśliwy i chce, aby Hania była szczęśliwa razem z nim.
Wystarczy tak niewiele... A zarazem tak dużo.
Zaskoczy ją ojciec i jego tajemnice, o których nie miała pojęcia. Zaskoczy ją życie, które niby już poukładała po stracie.
Zaskoczy ją jeszcze wiele, I na to wiele Cię zapraszam. Nie spieszna to jest historia, bo życie tocjie jeden dzień, tydzień czy miesiąc. Życie to ciągły cykl zdarzeń, niewiadomych, podejmowanych decyzji. Ale jeśli obok Ciebie jest szczęście, to grzech nie wyrazić na nie zgody.

Czy można zgodzić się na szczęście bez lęku? Czy można bez żadnych oczekiwań iść przez życie? Myślę sobie, że na pierwsze pytanie główna bohaterka odpowiedziałaby stanowcze nie, szczególnie, kiedy wydarzenia z przeszłości mocno ściągnęły ją na ziemię, aktualnie już może zawahałaby się... a na drugie pytanie...

Zapewne Hania byłaby zdania, że łatwiej jest żyć nie mając oczekiwań, mając świadomość, że „zawsze” może oznaczać tylko do jutra... ale czy rzeczywiście da się w ten sposób iść przed siebie? Wciąż pociągać liny, nie puszczać fantazji, nie marzyć? Jak myślicie?


Młoda nauczycielka języka polskiego jest już w zupełnie innym miejscu w życiu niż... dwie książki temu. Wszystko za sprawą cierpliwego Mikołaja, który był pewien, że warto czekać. Hania otworzyła serce i ośmiela się z uśmiechem patrzeć w przyszłość. Powodów do radości dodaje jej również mały Tomaszek, jego szalona mama, nieoceniona Aldonka. Wie, że nad ukochanym morzem czeka pani Irenka. Do tego grona dołączają również Florencka oraz Tomek. Ich pojawienie się burzy spokój, ale może tylko na chwilę? Jak na powrót do przeszłości zareaguje Dominika, po której przecież śmiało spodziewać się należy absolutnie wszystkiego?


„Zgoda na szczęście” jest częścią trzecią serii „O szczęściu”. Jest jeszcze czwarta i piąta w drodze. Jeśli nie znacie „Szczęścia w Cichą Noc”, zachęcam do przeczytania. Mała książeczka świetnie wprowadza w świąteczny, Bożonarodzeniowy klimat.

Piękna była ta „Zgoda...” piękny „Krok...” i piękne „Alibi”. Zżyłam się z bohaterami. Kibicowałam im. Irytowałam się. Wzruszałam. Śmiałam.

Jestem przekonana, że będąc w Warszawie będę zastanawiała się gdzie ta Hania. Może siedzi przy którymś stoliku w restauracji na Starym Mieście z Dominiką, albo Mikołajem? I tak dalej. Na pewno tak będzie ponieważ te postacie są żywi, prawdziwi, tacy „nasi”.

Jeśli znacie nad morzem kogoś tak otwartego jak pani Irenka, dajcie znać. Chciałabym mieć tam taką miejscówkę, do której wracam!


Uwielbiam!

Polecam!

Dziękuję!

Proszę o więcej!