Żeby umarło przede mną. Opowieści matek niepełnosprawnych dzieci

4/5<br> Od dawna zastanawiało mnie to, co zawiera w sobie ta książka, że mimo tak małych rozmiarów ma tak pozytywne opinie. Jak w tak krótkim formacie zmieścić coś tak zachwycającego? Okazało się, że jest to możliwe.<br> Było to moje pierwsze zetknięcie z reportażem Jacka Hołuba, ale jestem pewna, że nie ostatnie. Pozycje, które pisze przyciągają tematyką, ale teraz wiem, że również i zawartością.<br> Z początku wydawało mi się, że forma będzie inna – informacje będą zawarte z rozmaitych źródeł i przedstawiony zostanie ich cały przekrój. Natomiast całość została oddana matkom – ich głos jest tutaj priorytetyzowany w postaci opowiedzenia swojej historii.<br> To co oczywiste – wszystkie życia, losy bohaterek są odmienne, nie ma drugiej takiej samej. Czy da się ocenić skalę ich cierpienia? Porównać ze sobą? Można nauczyć się tego, że nie warto osądzać sytuacje innych osób, bo pod powierzchnią rzeczywistość wygląda zgoła inaczej, a pozory mogą mylić. <br> Niestety, to co zaliczam do minusów tej lektury to jej konstrukcja (lub jej brak). Wydaje mi się, że zawiodła tu struktura tekstu, która momentami nie ukazywała nawet wydarzeń w chronologiczny sposób. Wybijało to z rytmu, ciężko było się odnaleźć w prezentowanej treści. Mimo to, uważam, że warto jest po nią sięgnąć, zapoznać się z codziennością ludzi, która odbiega od naszej.