Zbyt głośna samotność

"Zbyt głośna samotność", jeśli naprawdę mogę uważać się za osobę dojrzałą, stanowi kulminację mojej dojrzałości. Choć jest to realistyczna narracja, posiada również głęboki aspekt symboliczny. Świat, w którym żyje Haňťa, stoi na krawędzi czasów, które trwały setki, a może i tysiąc lat, a on sam odczuwa ból zmian niczym drzazgi wbijające się w ciało pękającego drewna. Ta książka, zbliżona w nastroju do "Szwejka" Haška, ale nieco bardziej literacka, zachwyca stylem, który czasami przybiera niemal poetycką formę. Mimo wysokiego poziomu artystycznego, nie utrudnia dotarcia do istoty poruszanych tematów. Każde z moich dzieł można odkrywać na dwa sposoby – jako dosłowną opowieść lub jako historię pełną ukrytych znaczeń. Jednak dla mnie nie chodzi o symbole, lecz o rzeczywistość. (inspirowane z książki "Drybling Hidegkutiego, czyli rozmowy z Hrabalem")