Zakazany owoc

Czytałam już kilka powieści Jojo Moyes, m. in. “Zanim się pojawiłeś” czy “Dziewczyna, którą kochałeś” i naprawdę podoba mi się jej umiejętność przeniesienia mnie w przeszłość lub przyszłość, a jednocześnie sprawienia, że przejmuję się losami jej bohaterów oraz ich wzlotami i upadkami. W książce “Zakazany owoc” poczułam, że dostałam to, co najlepsze z obu światów: spojrzenie w przeszłość, kiedy Lottie stawia czoło przeszkodom, które pojawiły się przed nią tuż po II wojnie światowej, oraz teraźniejszość, w której Daisy zmaga się z własnymi problemami. Nie spodziewałam się podobieństw między tymi dwiema kobietami i tego, jak ich losy splotą się ze sobą.

W przeciwieństwie do większości czytanych przeze mnie powieści, w których występuje podwójna linia czasowa, pierwsza połowa “Zakazanego owocu” opowiada wyłącznie historię dojrzewania Lottie, która decyduje się pozostać w Merham, po tym jak została wysłana na wieś podczas bombardowań Londynu w czasie II wojny światowej. Bardzo szybko polubiłam Lottie, która musiała funkcjonować w rodzinie, z którą mieszkała, a która nigdy nie zaakceptowała jej jako swojej. Współczułam jej, gdy zakochiwała się w kimś, kto nie był dla niej przeznaczony (a także chłopakowi, który wyraźnie ją kocha, a do którego ona nie czuje tego samego). Jest miłą, szczerą i sympatyczną młodą postacią i cieszę się, że zdążyłam ją polubić, ponieważ z biegiem czasu staje się starszą, zgryźliwą i przesadnie opiniotwórczą kobietą. Jest to poniekąd zrozumiałe, biorąc pod uwagę jej doświadczenia życiowe.

Nie byłam aż tak wielką fanką historii Daisy, ale doceniam to, jak rozwinęła się jako postać podczas pobytu w Arkadii. Widzimy, jak z poturbowanej i załamanej samotnej matki zmienia się w silną kobietę, która potrafi stawić czoła każdemu - czy to zuchwałemu szefowi, wścibskim mieszkańcom miasta, samolubnej byłej kochance, czy natarczywej opiekunce do dzieci - z pewnością siebie i determinacją. Podobała mi się również więź pomiędzy Daisy i Lottie. Obie mają ze sobą tak wiele wspólnego, nawet biorąc pod uwagę bardzo różne okoliczności, w jakich się znalazły, i ciekawie było obserwować, jak ich historie będą się łączyć, rozchodzić i ostatecznie rozwiązywać.

Lubię powieści Jojo Moyes i chociaż ma ona tendencję do używania tego samego formatu - historycznej fikcji z nowoczesną historią - każda książka jest czymś innym. Za każdym razem, gdy książka przechodzi od opowieści historycznej do współczesnej, robi mi się trochę smutno i chciałabym zatrzymać się przy oryginalnych bohaterach. W tej książce, podobnie jak w innych, podobał mi się również aspekt współczesny. Obie historie bardzo ładnie się ze sobą splatały, ale było kilka luźnych wątków, które chciałabym, aby zostały rozwiązane lub przynajmniej potwierdzone. Czytanie tej historii sprawiło mi przyjemność. Bohaterowie Moyes są zawsze bardzo dobrze napisani i dobrze rozwinięci. Są bardzo prawdziwi i często można ich porównać do siebie, co sprawia, że czytelnik chce się dowiedzieć, co się z nimi stanie. Niestety zakończenie pozostawiało trochę do życzenia. Po całej historii i poznaniu bohaterów myślałam, że będzie trochę inaczej. Ale życie jest nieoczekiwane, a bycie wiernym życiu to coś, co Moyes robi dobrze. Jeśli lubicie sagi o utraconej i odnalezionej miłości z dobrze napisanym tłem historycznym, to ta książka na pewno przypadnie Wam do gustu.

Spokojna, angielska, nadmorska miejscowość w powojennych latach. Mieszkańcy, którzy ponad wszystko respektują zasady, będąc tym samym mało wyrozumiali dla tych, którzy pragną żyć po swojemu. A pośród tego wszystkiego dom, który jest miejscem spotkań bohemy, artystów, nad wyraz ceniących sobie wolność i brak ciążących nad nimi zakazów i nakazów.

Właśnie ta wolność i oryginalność przyciąga do niego dwie młode mieszkanki Merham, które pochodzą z dobrego i szanowanego domu. Wabione jego mieszkańcami, tak różnymi od ludzi, których do tej pory poznały, stają się potencjalnymi bohaterkami obyczajowego skandalu, któremu trzeba jak najszybciej zapobiec. A pokłosiem tego będzie nieszczęśliwa miłość, która odbije swoje piętno na tyle mocno, że potrzeba będzie dużo czasu, aby poczuć się znowu szczęśliwym.

Parę dekad później ten sam dom ponownie stanie się obiektem zainteresowania, protestów i rozgoryczenia mieszkańców - tym razem z powodu planowanego otwarcia w nim hotelu dla bardziej zamożnej, londyńskiej śmietanki. A to po raz kolejny stanowi ryzyko wywołania zgorszenia wśród mieszkańców, co znacząco uprzykrzy życie samotnej i zagubionej w ostatnich miesiącach architektce.

Jojo Moyes w tej książce bardzo wyraźnie pokazuje, jak wielką siłę ma otoczenie - jak potrafi przytłaczać, ale też jak czasem trzeba od niego uciec, żeby odnaleźć samego siebie. To opowieść o miłości, marzeniach oraz o tym, że często największe walki toczymy w ciszy - w sercu, w domu, w małym miasteczku, które patrzy i ocenia. Autorka pokazuje, że życie często zmusza nas do wyborów, które nie są łatwe ani oczywiste, ale to właśnie one kształtują nas najbardziej. Ta historia przypomniała mi, jak trudno jest pogodzić swoje potrzeby z oczekiwaniami innych i jak cenna jest odwaga w codziennym życiu.

Powieść czyta się bardzo szybko, choć początek wydawał mi się trochę chaotyczny i mało wciągający. Zalecam jednak przebrnąć przez niego, bo potem historia naprawdę wciąga i ma nieoczywiste rozwiązania. Jeżeli wcześniej czytaliście książki autorki i przypadły Wam do gustu, ta pozycja również nie powinna Was zawieść.

Jestem wielką fanką Jojo Moyes od czasu, gdy przeczytałam jej dwie fantastyczne książki “Zanim się pojawiłeś” i “Dziewczyna, którą kochałeś”, ale ostatnio postanowiłam zapoznać się z jej dorobkiem. Postawiłam na “Zakazany owoc”, powieść która rozgrywa się w dwóch okresach, współcześnie i w latach 50-tych, ale fabuła płynnie się ze sobą łączy i przeplata, tworząc fascynującą i wciągającą historię. Zaczynamy w latach pięćdziesiątych, w sennym nadmorskim miasteczku Merham, gdzie wszyscy zdają się znać swoje sprawy, a zachowanie jakiejkolwiek tajemnicy jest praktycznie niemożliwe. Poznajemy dwie dziewczyny: Lottie, która kocha to miasteczko, jest stała i niezawodna, dorastała z rodziną Holdenów jako uchodźczyni w czasie wojny, oraz Celię, niepokorną i nieco zbuntowaną córkę Holdenów, która czuje się ograniczona przez więzy panujące w miasteczku i w rodzinie i pragnie się wyrwać.

Okazja nadarza się szybciej, niż się spodziewała, gdy do miasteczka przybywa mała grupa cyganerii, która przejmuje posiadłość w miasteczku zwaną Arkadią i przystępuje do wstrząsania sprawami w mieście, ku przerażeniu jego mieszkańców. W końcu, po lekkim skandalu, Celia ucieka do Londynu, a Lottie zostaje z rodziną Holdenów. Po pewnym czasie Celia wraca, by odwiedzić bliskich wraz ze swoim nowym narzeczonym Guyem, co stwarza dla Lottie mnóstwo problemów i na zawsze zmienia wszystko w obu rodzinach, a zwłaszcza w Lottie.

Następnie przenosimy się w czasy współczesne, gdzie autorka przedstawia nam kobietę o imieniu Daisy, która ma małe dziecko i przeżywa straszne chwile. Jej wieloletni chłopak i ojciec dziecka zniknął, nie mogąc poradzić sobie z wymaganiami. Aby odciągnąć uwagę od problemów osobistych, Daisy przyjmuje zlecenie na zmianę wystroju i aranżacji domu zwanego Arkadią - tego samego, o którym była mowa w opowiadaniu z lat 50-tych - na hotel najwyższej klasy dla sprytnego biznesmena, który przejął go na własność. Ale kiedy stary dom ożywa, stare problemy zaczynają powracać. Odkrywając tajemnice Arkadii, nie tylko pomaga zmienić Merham, ale także odkrywa swoje własne przeznaczenie.

Jojo Moyes jak zwykle wciąga czytelnika piękną i zagmatwaną fabułą, która sprawia, że kartki przewracają się bez znudzenia. Bardzo podobał mi się wachlarz przedstawionych postaci i to, jak autorka sprawiła, że poczułam się częścią tej historii, a nie obserwatorem z zewnątrz. Gdybym miała wybierać, powiedziałabym pewnie, że bardziej podobał mi się wątek lat 50. niż współczesny, ponieważ ten okres wydawał się po prostu ożywać na kartach książki, ale pokochałam naszą współczesną bohaterkę Daisy i współczułam jej zmagań jako samotnej pracującej matki, co wydaje się bardzo aktualne i istotne jak na dzisiejsze standardy! Podobało mi się również przedstawienie przez autorkę niektórych postaci w sennym nadmorskim miasteczku, gdzie plotkowanie i wtykanie nosa w nie swoje sprawy jest standardem, aby zapewnić sobie odrobinę rozrywki i złagodzić nudę i monotonię życia. Pomimo powolnego tempa rozwoju akcji uważam, że książka jest godna przeczytania. “Zakazany owoc” to świetna lektura, którą polecam wszystkim fanom twórczości Jojo Moyes.

Czytałam już kilka powieści Jojo Moyes, m. in. “Zanim się pojawiłeś” czy “Dziewczyna, którą kochałeś” i naprawdę podoba mi się jej umiejętność przeniesienia mnie w przeszłość lub przyszłość, a jednocześnie sprawienia, że przejmuję się losami jej bohaterów oraz ich wzlotami i upadkami. W książce “Zakazany owoc” poczułam, że dostałam to, co najlepsze z obu światów: spojrzenie w przeszłość, kiedy Lottie stawia czoło przeszkodom, które pojawiły się przed nią tuż po II wojnie światowej, oraz teraźniejszość, w której Daisy zmaga się z własnymi problemami. Nie spodziewałam się podobieństw między tymi dwiema kobietami i tego, jak ich losy splotą się ze sobą.

W przeciwieństwie do większości czytanych przeze mnie powieści, w których występuje podwójna linia czasowa, pierwsza połowa “Zakazanego owocu” opowiada wyłącznie historię dojrzewania Lottie, która decyduje się pozostać w Merham, po tym jak została wysłana na wieś podczas bombardowań Londynu w czasie II wojny światowej. Bardzo szybko polubiłam Lottie, która musiała funkcjonować w rodzinie, z którą mieszkała, a która nigdy nie zaakceptowała jej jako swojej. Współczułam jej, gdy zakochiwała się w kimś, kto nie był dla niej przeznaczony (a także chłopakowi, który wyraźnie ją kocha, a do którego ona nie czuje tego samego). Jest miłą, szczerą i sympatyczną młodą postacią i cieszę się, że zdążyłam ją polubić, ponieważ z biegiem czasu staje się starszą, zgryźliwą i przesadnie opiniotwórczą kobietą. Jest to poniekąd zrozumiałe, biorąc pod uwagę jej doświadczenia życiowe.

Nie byłam aż tak wielką fanką historii Daisy, ale doceniam to, jak rozwinęła się jako postać podczas pobytu w Arkadii. Widzimy, jak z poturbowanej i załamanej samotnej matki zmienia się w silną kobietę, która potrafi stawić czoła każdemu - czy to zuchwałemu szefowi, wścibskim mieszkańcom miasta, samolubnej byłej kochance, czy natarczywej opiekunce do dzieci - z pewnością siebie i determinacją. Podobała mi się również więź pomiędzy Daisy i Lottie. Obie mają ze sobą tak wiele wspólnego, nawet biorąc pod uwagę bardzo różne okoliczności, w jakich się znalazły, i ciekawie było obserwować, jak ich historie będą się łączyć, rozchodzić i ostatecznie rozwiązywać.

Lubię powieści Jojo Moyes i chociaż ma ona tendencję do używania tego samego formatu - historycznej fikcji z nowoczesną historią - każda książka jest czymś innym. Za każdym razem, gdy książka przechodzi od opowieści historycznej do współczesnej, robi mi się trochę smutno i chciałabym zatrzymać się przy oryginalnych bohaterach. W tej książce, podobnie jak w innych, podobał mi się również aspekt współczesny. Obie historie bardzo ładnie się ze sobą splatały, ale było kilka luźnych wątków, które chciałabym, aby zostały rozwiązane lub przynajmniej potwierdzone. Czytanie tej historii sprawiło mi przyjemność. Bohaterowie Moyes są zawsze bardzo dobrze napisani i dobrze rozwinięci. Są bardzo prawdziwi i często można ich porównać do siebie, co sprawia, że czytelnik chce się dowiedzieć, co się z nimi stanie. Niestety zakończenie pozostawiało trochę do życzenia. Po całej historii i poznaniu bohaterów myślałam, że będzie trochę inaczej. Ale życie jest nieoczekiwane, a bycie wiernym życiu to coś, co Moyes robi dobrze. Jeśli lubicie sagi o utraconej i odnalezionej miłości z dobrze napisanym tłem historycznym, to ta książka na pewno przypadnie Wam do gustu.