Wszystkim krzywdom ziemi. Wiersze

Cztery pokolenia chłonęły dzieła Konopnickiej niczym powietrze, które choć nieuchwytne, jest nieodzowne. Czytelnicy z rzadka podejmowali refleksję nad jej twórczością, a krytycy często stawiali jej zarzuty — na przykład, że jest zbyt naiwna lub śmiało podejmuje się trudnych tematów teologicznych. Jednak, patrząc z bliska, Konopnicka objawia się jako poetka buntu. Nagle to, co przezroczyste, staje się widoczne, kiedy jej proste rymy przeistaczają się w wyraz gniewu. Takiej Konopnickiej cenili zarówno Leśmian, jak i Miłosz. Sarkastyczna, ironiczna, czasem depresyjna i przejęta grozą istnienia, ujawnia się jako artystka o wrażliwości nieodległej od współczesnych trosk, balansująca pomiędzy marzeniami o nierealnej idylli a rzeczywistością ubogiego, zagubionego i rozwydrzonego tłumu, którego jedyną ponurą nadzieją jest Konieczność.

Eliza Kącka