Wrony

krzyk i cios
kolejny już raz
kolejny!
dudni rzewnymi łzami
cierpi za zamkniętymi drzwiami
dusza dziecka strapiona
w ból i cierpienie wrzucona
piękny rysunek z wronami
to zło za domu zasłonami!
w tym domu skorupa stłuczona
krzykiem i samotnością otoczona

tam, gdzie wiąz rośnie stary
gniazdo buduje wrona
naprzeciw dom smutny i szary
w oknie samotnie tkwi ona

ta wrona
ta czarna wrona
co zagnieździła się
na gałęzi wiązu
na dziewczynę spogląda
to Basia
z krótkimi włosami
pięknymi marzeniami
kreśli swoje życie
małymi nadziejami
tylko jej łzy widać
i płacz słychać
wrona gniazdo buduje
a dziewczyna żal czuje
i w tym oknie
tak samotnie
trwa

małe to światełko
tak kruche, tak drobne
czarne wrony skrzydełko
tak bardzo podobne
to rysowanie
to siebie poznawanie
bez zrozumienia
bez przytulenia
matka znów krzyczy
i w tej goryczy
tata znów bije
jej duszę rozbije
w pył bezmiłości
bez płomyka jasności

i w tym oknie
tak samotnie
Basia trwa...

moje ręce to skrzydła
może pofrunę?
będę jak ta wrona
co na gałęzi wiązu
tkwiła i żyła
jestem szczęśliwa
jestem taka żywa!
mogę latać
nie chcę już tu wracać...

Za oknem wrona. Za szybą dziewczyna. Kartka. Rysunek. Piękna ta wrona. Czarna. Idealna. Basia to dusza artystki. Niechciana. Niezrozumiana. Bólem zapłakana. Czy kochana? Na chory sposób. Czy ciągły krzyk to oznaka miłości? Czy bicie to oznaka miłości? Lejące się zewsząd na dziecko pretensje. Odtrącenie jednej i faworyzowanie drugiej lepszej siostry. Czy to oznaka miłości?! Jeśli tak, to niech nigdy żadne dziecko takiej miłości nie dostąpi.

Na małe drobiny, na smutku okruszyny tutaj się rozpadłam. Ta książka jest krótka, a po brzegi płyną z niej emocje. Sięgają głębi. Kruszą. Drapią. Drżą. Każdy znajdzie tutaj swoje wrony. Czarne punkty. Swoją symbolikę. Jest chłodno, ale ten chłód jest tu potrzebny. Cudnie jest.