Wojny Jagiellonów z wschodnimi i południowymi sąsiadami Królestwa Polskiego w XV wieku

Piętnasty wiek w historii Polski charakteryzował się dynamicznym rozwojem staropolskiej sztuki wojennej. W powszechnej świadomości, a także według wielu historyków, konflikty Jagiellonów na wschodnich i południowych granicach Królestwa Polskiego były mniej uwypuklane w porównaniu do znacznie większego starcia z Zakonem Krzyżackim na północy. Priorytetem polityki królów jagiellońskich było odzyskanie Pomorza Gdańskiego i trwałe zneutralizowanie zagrożenia ze strony Krzyżaków. W związku z tym, działania dynastyczne Jagiellonów w Czechach, na Węgrzech i w Mołdawii, jak również obrona Rusi i Podola, były drugorzędne zarówno w działalności polityczno-wojskowej, jak i w świadomości szlachty.

Co więcej, można nawet zaryzykować stwierdzenie, że opinie polskiej szlachty z XV wieku miały swoje odzwierciedlenie w późniejszej historiografii, która koncentrowała się na walce z "naporem germańskim”, często nie tylko z powodu naukowych priorytetów. Historycy wojskowi również koncentrowali swoje badania przede wszystkim na wojnach krzyżackich, zaniedbując analizę zmagań na południowych i wschodnich obrzeżach królestwa. Tymczasem militarne wydarzenia, które miały miejsce w XV wieku na terenach Rusi, Mołdawii, Czech, Węgier oraz południowo-wschodniej Polski, odegrały kluczową rolę w kształtowaniu politycznej przyszłości Europy Środkowej i Wschodniej.