Wembley, Wimbledon

Niewiele osób pamięta, że Wiktor Osiatyński - prawnik, konstytucjonalista oraz działacz społeczny, który aktywnie angażował się w obronę praw człowieka - miał także epizod w swoim życiu, kiedy to wcielił się w rolę reportera sportowego. W 1973 roku, będąc korespondentem magazynu "Kultura", miał okazję obserwować historyczny triumf drużyny Kazimierza Górskiego w meczu przeciw Anglii. Z kolei w 1979 roku jego pióro uwieczniło zmagania tenisistów na trawiastych kortach Wimbledonu.

Dlaczego warto ponownie sięgnąć po te relacje sprzed ponad czterdziestu lat? Ponieważ dobry reportaż to nie tylko relacja z wydarzeń sportowych, ale także coś znacznie głębszego. Dziś, czytając te historie, nie szukamy wyłącznie wyników meczów. Traktujemy je jako uniwersalne narracje o ludzkiej naturze - jej słabościach i sile, o emocjach takich jak pragnienia, nadzieje czy lęki. Osiatyński, jako wrażliwy erudyta, dostrzegał w sportowcach przede wszystkim człowieka, nie ograniczając się do podziwiania narodowych koszulek czy celnych zagrań.

Michał Okoński, sam będący znanym dziennikarzem sportowym, wyraził w przedmowie do książki swoje uznanie dla Osiatyńskiego, zaznaczając: "Nikt nie pisał o sporcie jak Osiatyński. I prawdopodobnie dlatego, że w istocie nie pisał on wyłącznie o sporcie, a o ludzkiej egzystencji, jego teksty przetrwały próbę czasu".