W kraju niewiernych

Kalejdoskop fantastyki według Jacka Dukaja

Zbiór opowiadań autorstwa Jacka Dukaja to doskonałe wprowadzenie do jego wyjątkowego stylu, które ukazuje bogactwo jego wyobraźni. W tomie tym znajduje się m.in. Katedra – historia, która zainspirowała Tomasza Bagińskiego do stworzenia krótkometrażowej animacji, nominowanej do Oscara. To opowiadanie zdobyło prestiżową Nagrodę Fandomu Polskiego im. Janusza A. Zajdla w 2000 roku, co skutkowało pominięciem innego dzieła z tego zbioru, Ruch Generała, które również było nominowane. Zbiór zawiera również utwory takie jak prorocze Irreehaare czy kontrowersyjna Ziemia Chrystusa, zdobywając wiele innych wyróżnień.

Wydawnictwo Literackie przygotowało wznowienie tej książki, harmonizujące formą z powieścią Lód wydaną w grudniu 2007 roku: z formatem A5, twardą oprawą i stylistyką opracowaną przez Tomka Bagińskiego. Podobną szatą ukażą się inne książki Dukaja, takie jak Inne pieśni w maju 2008 oraz Czarne oceany we wrześniu 2008. Na rynek trafi też specjalne, albumowe wydanie Katedry.

Recenzje

Wojciech Sosnowski z Wirtualnej Polski opisuje, że książka zaczyna się mocno – od postaci Żelaznego Generała, Rajmunda Żarnego z Warzhadów. Dalej poznajemy Zjadacza Krwi, zanurzamy się w mrocznym Irrehaare, spotykamy tajemniczego Muchobójcę, odkrywamy światy, w których Chrystus nie umarł, i przeżywamy mistyczne chwile w Katedrze, konfrontując się z kwestią duszy u Obcych.

Marek Oramus w "Dzienniku Polskim" zwraca uwagę na to, jak Dukaj postrzega w swoich opowieściach transformację podejścia do Boga i zagadnień metafizycznych pod wpływem przyszłościowych, zmienionych technologicznie realiów. Ta nowa rzeczywistość staje się przyczynkiem do przemian twórcy, przynosząc nowe problemy i rozterki. Dukaj snuje wizje przyszłości, które mogą się kiedyś urzeczywistnić.

Natomiast Wojciech Orliński z "Gazety Wyborczej" podkreśla niezwykły talent Dukaja do tworzenia fantastycznych światów. Nawet najkrótsze opowiadania, takie jak Ruch Generała czy Ziemia Chrystusa, składają się z bogato zarysowanego tła, które autor porzuca, by tworzyć kolejne. W ten sposób Dukaj empirycznie obala tezę, że w fantastyce nie ma już nic do odkrycia.