U podstaw pedagogiki personalistycznej

Autorka bada spór dotyczący kwestii wychowania, jego istotności, metod oraz celów, który sięga czasów starożytnej Grecji i trwa do dzisiaj. W tym kontekście można wyróżnić trzy różnorodne typy pedagogiki: kolektywistyczną, indywidualistyczną i personalistyczną. Każda z nich opiera się na odmiennych wizjach człowieka: jako części państwa w przypadku kolektywizmu, jako niezależnej jednostki w indywidualizmie, oraz jako osoby rozumnej i społecznie zaangażowanej w personalizmie. Te podejścia do człowieka wynikają z różnic w filozofii, będąc częścią szerszej debaty między idealizmem a realizmem poznawczym. Finalnie, to rozstrzygnięcie filozoficznego sporu wpływa na sposób rozumienia i kształtowania celów wychowania, określając równocześnie naukowy status pedagogiki na uczelniach i jej praktyczną rolę w procesie wychowawczym.