Tron Upadłych

Obawiałam się tej książki. Bałam się, że pod tą piękną okładką kryje się ogromne rozczarowanie podobne do tego, jakim była inna trylogia autorki. Czy słusznie? Absolutnie nie, bo co to była za wspaniała historia! Początek był chaosem, który trzeba zrozumieć i wniknąć w ten świat, ale kiedy już to zrobicie to gwarantuję, że Camilla i Zazdrość oczarowują i pochłaniają.

Malarka i Książę Piekieł

Oszustka i złoczyńca

Camilla i Zazdrość byli dla siebie wprost stworzeni. Oboje zdeterminowani i nie bojący ubrudzić sobie rąk, jeśli coś stało na drodze do osiągnięcia ich celu. Tak samo tajemniczy i trzymający swoje demony w ukryciu. Od samego początku czuć było między nimi napięcie i wzajemną fascynację. W pewnym momencie nie wiedziałam, czy ta atmosfera najpierw wykończy ich czy mnie...

Dworskie intrygi przeplatają się z zagadkami i grą, która toczy się o najwyższą stawkę. Jaką? To już zależy od uczestnika. Już dawno nie byłam aż tak bardzo zaangażowana w rozwiązywanie zagadek i pragnę więcej. Co prawda przewidziałam jeden większy plot twist, ale nie odbierało mi to przyjemności z czytania, bo podczas lektury nie raz zostałam zaskoczona.

To romantasy, gdzie tego romansu jest znacznie więcej niż fantastyki, więc musicie mieć to na uwadze. Książką jest 18+, a on był grzechem... Jak możecie się domyślać spicy sceny były i TO JAKIE. Wbrew pozorom nie było ich jakoś dużo, ale jak już występowały to były BARDZO rozbudowane. Składam ogromne pokłony Pani Annie Studniarek, która tłumaczyła tę historię, bo przekład był na najwyższym poziomie. Ani przez chwilę nie czułam ciarek żenady tak powszechnych w naszych polskich tłumaczeniach.

Mam nadzieję, że historie pozostałych braci będą tak dobre jak ta, bo teraz na każdą z nich będę czekała z niecierpliwością!

🌶️ Gdybym miała porównać tę książkę do jakiejś potrawy, to byłoby nim curry, a raczej piekielne ostre curry, co powstaje, gdy nam się sypnie za dużo papryki cayenne. Scen łóżkowych jest w tej książce dużo i nie musimy na nie długo czekać, bo od pierwszych stron wyczuwalne jest TO NAPIĘCIE. Odniosłam wrażenie, że myśli bohaterów krążą w 95% wokół powierzchowności czy intymności, a Camilla i Zazdrość nawet nie próbują poznać się głębiej. Jest iskra - jest płomień, a jak jest płomień, to już jest miłość aż po grób. Trochę to nienaturalne, prawda? Gdyby to nie była książka o demonach i piekle, możliwe, że brak głębszych uczuć by mi tutaj przeszkadzał. Ale to jest książka o demonach, więc te nieczyste myśli zdają się być jak najbardziej na miejscu.
 
🌶️ A gdyby tak nie wsypywać tego cayenne, co by pozostało? Wbrew pozorom – dużo dobroci! (Pokuszę się nawet o stwierdzenie, że książka byłaby wtedy lepsza, ale każdy reaguje na ostrość inaczej, więc oceńcie sami.)
 
🌶️ „Tron upadłych” przedstawia historię Księcia Zazdrości, jednego z Książąt Piekieł, który został zmuszony do wzięcia udziału w podstępnej grze króla Mrocznych opartej na zagadkach. A wszystko po to, aby zdobyć artefakt, potrzebny do prawidłowego funkcjonowania jego dworu. Tak się składa, że Camilla Antonius – malarka ze świata śmiertelników – jest mu niezbędna do rozwiązania kolejnej zagadki, a mężczyzna zrobi wszystko, aby przekonać ją do wzięcia udziału w grze. Udawanie pretendenta do ręki Camilli, wyprawienie balu, ściągnięcie dziewczyny do Piekła… Zazdrość nie podda się łatwo. Tylko czy ognisty temperament dziewczyny i jej tajemnice nie zaważą na wygranej?
 
🌶️ Wciągnął mnie ten dworski klimat, przeplatany mrokiem i intrygującymi zagadkami. Dzięki motywowi podróży przez demoniczne dwory i inne krainy, otrzymujemy ciekawie rozbudowany świat fantastyczny. Wszystko wydawało się wytłumaczone, charakterne, a ja nie nudziłam się nawet przez sekundę! Cieszę się, że „Tron upadłych” jest zamkniętą historią, a jednocześnie daje nadzieję na kolejne spotkanie z tym światem, tym razem ukazując poczynania innego Księcia Piekieł.
 
🌶️ Mimo pozytywnego odbioru tej książki, parę negatywnych kwestii nie chce mi wylecieć z głowy. Uważam, że konstrukcja tego świata (klimat niby XIX-wieczny, lecz mentalność raczej współczesna) i zachwiana motywacja bohaterów w dążeniu do celu (niby rozgrywka jest najważniejsza, ale kiedy jest okazja do miłosnych uniesień, to już wcale nie jest taka ważna) powodują, że ten świat jest nienaturalny. To sprawia, że nie przenosimy się do tego świata tak całkowicie, a jedynie moczymy w nim stópki. Duża ilość opisów męskich genitaliów czasami mnie rozśmieszała, a nie wiem czy taki był cel autorki 😂