To nie ja, kochanie. Kaci Hadesa. Tom 1

Tillie Cole powoli staje się moją ulubioną pisarką. Autorka ta napisała wiele wspaniałych książek, które dzielą się na książki “jasne” i “mroczne”. Jasnymi książkami jest m.in. seria “Słodki dom”, książka “Tysiąc pocałunków”, mrocznymi zaś cykle “Poranione dusze”, czy “Kaci Hadesa”. Ostatnio sięgnęłam po pierwszy tom z tej ostatniej serii - “To nie ja, kochanie”.

Pomimo tego, że to nie pierwsza taka opowieść autorstwa Cole, książka ta wydaje się zupełnie inna i dużo bardziej intensywna. Opowiada o dwójce bohaterów pochodzących z dwóch różnych świat. Przemoc jest dużą częścią obu, a i tak ich zderzenie ma ogromną moc. Ale też tak wiele różnych emocji.

Styx, szef klubu motocyklowego Kaci Hadesu, za wszelką cenę broni terenu i pozycji pozwalając pięściom lub swojemu nożowi robić to, co niewyobrażalne dla przeciętnego człowieka. Karmi się przemocą Jest jednak całkowicie przytłoczony przez natłok emocji, gdy przed swoją siedzibą znajduje nieprzytomną kobietę i uświadamia sobie, że to dziewczyna, o której marzył od 15 lat.

Mae zna tylko życie w sekcie, w której nazywała się Salome i miała zostać żoną proroka, zanim uciekła z życia naznaczonego przemocą, nadużyciami i upokorzeniem. A potem trafia do świata ewidentnie naznaczonego przemocą, w którym o dziwo doświadcza więcej człowieczeństwa niż wśród swoich współwyznawców. A to przecież gang motocyklistów…

Uwaga autorki, że fikcyjna historia oparta jest na świadectwach kobiet, którym udało się opuścić środowisko związane z sektą, sprawia, że książkę czyta się z naprawdę ciężkim sercem. Za każdym razem szokowały mnie wypowiedzi Mae i nowe szczegóły.

Styx to naprawdę imponująca postać. Gwałtowny i brutalny, jak inni członkowie jego gangu, a jednocześnie emanuje spokojem i jest całkowicie atrakcyjny pomimo swojej brutalności. Jest też w nim taka kochająca i namiętna strona. Naiwność Mae, bo dorastała odizolowana w sekcie, i jej niewinność, mimo wyrządzonej jej przemocy, czynią ją również całkiem interesującą. I wspaniale jest śledzić, jak powoli staje się bardziej pewna siebie. Oboje muszą nauczyć się jak ze sobą żyć i to “docieranie się” ich charakterów to w sumie niemal całość fabuły książki “To nie ja, kochanie”.

Trzymająca w napięciu, niezwykła historia pełna ciekawych postaci, nakreślona tak żywo i szczegółowo, że można się w niej zanurzyć i przeżyć. Nawet przedstawienia nadużyć i przemocy w obłąkanym kulcie nie są zbyt przesadzone i wpisują się w surowy i mroczny ton całej powieści.

Na początku miałam problemy ze zrozumieniem związku tych dwojga z ich dzieciństwa, ale  gdy zna się tło, nawet to staje się zrozumiałe. Podobało mi się również zakończenie, które nie jest cliffhangerem, ale sprawia, że jest się ciekawym kolejnej części. Tillie Cole dostarczyła kolejną wspaniałą książkę, która od kilkunastu dni, nie chce wyjść mi z głowy. Gdy tylko będę mogła, zanurzę się w kolejny tom tej serii.

Tillie Cole jest autorką, która za każdym razem wywołuje u mnie silne emocje. Serio, nie napisała ona chyba żadnej książki, która zostawiłaby mi obojętna. Tym razem, przy pierwszej książce z serii “Kaci Hadesa” poczułam się tak, jakbym właśnie wyszła z mrocznej, zawilgoconej piwnicy. “To nie ja, kochanie” to najbardziej brutalna książka tej autorki. Gdy dotarłam do ostatniej strony i skończyłam ją czytać, musiałam przez kilka minut przetrawić emocje, które we mnie wywołała…

Styx to niebezpieczny, brutalny lider klubu motocyklowego Kaci Hadesa. Ale on i jego bracia nie są romantycznymi, wrażliwymi rockmanami jak przedstawiani są motocykliści w niektórych innych książkach. Nie! To brutalni, bezwstydni i prawdziwi przestępcy. Bliżej im do bohaterów serialu “Synowie Anarchii” - ale i tak są od nich dużo bardziej bezwzględni i brutalni. W międzyczasie nie wiedziałam, czy będę ich w stanie polubić. Styx jest naprawdę przerażający i porywczy, ale jednej osobie udaje się go nieco uspokoić: Pięknej Mae'i.

Zastraszona i maltretowana Mae dociera do siedziby klubu motocyklowego ciężko ranna i spotyka tam przywódcę gangu Styxa. Bardzo szybko powstaje między nimi więź, ale tak po prostu nie dają sobie nawzajem spokoju. Mae musi poradzić sobie ze swoją przeszłością i teraz życiem poza fanatyczno-sekciarską społecznością, a Styx, jako lider osławionego klubu motocyklowego, ma wielu wrogów. Razem wspierają się w swojej walce, dochodzi do wielu różnych wydarzeń i… Boże, jaka ta książka jest ekscytująca i wciągająca!

Historia i styl narracji są bardzo mroczne. Podczas lektury często przychodziła mi na myśl przedmowa autorki, w której podkreśla ona, że choć jest to historia fikcyjna, to za podstawę opowieści posłużyły prawdziwe świadectwa. To tylko sprawia, że wszystko staje się smutniejsze i bardziej dramatyczne. Byłam bardzo zszokowana wieloma fragmentami tej książki.

Tillie Cole podjęła szalenie ciekawy temat i daje swoim czytelnikom na każdym kroku odczuć brutalność tego świata. Naprawdę widać, że długo studiowała wspólnoty religijne i temat gangów motocyklowych. W każdym razie wszystko wydawało mi się bardzo autentyczne.

Podsumowując, pierwsza część “Katów Hadesa” naprawdę mi się podobała. “To nie ja, kochanie” jest świetnym wprowadzeniem do serii, którą już nie mogę się doczekać, aż przeczytam całą.