Tam, gdzie kwitną cytryny

Rosa przyszła na świat w sycylijskiej wiosce na początku XX wieku. W czasach, gdy kobiece losy zależały w głównej mierze od mężczyzn. Najpierw ojców i braci, a później mężów. W czasach, w których świat nie był jeszcze gotowy na silne kobiety pokroju Rosy. Spośród otaczających ją żądnych władzy nad kobietą mężczyzn Rosa wybrała sobie na męża Sebastiana Quarantę, „jedynego mężczyznę na świecie, który nie miał pojęcia, jak się leje babę”. Uciekła z nim od brutalnego ojca, wspólnie założyli jadłodajnię w górskiej wiosce, gdzie na świat przyszło ich potomstwo.
„Tam, gdzie kwitną cytryny” to emocjonująca saga rodzinna, która pachnie słodko-gorzkimi cytrynami i ocieka włoskim temperamentem. Wspólnie śledzimy losy Rosy, jej córki Selmy oraz trzech wnuczek. Pięć kobiet o całkiem odmiennych charakterach, które z nauk ukochanej babci Rosy wyciągnęły zupełnie różne lekcje. Los dla żadnej z nich nie był łaskawy, ale one z determinacją, siłą i wytrwałością dzielnie stawiały czoła wszelkim przeciwnościom losu, czerpiąc z babcinego dziedzictwa.
To właśnie kobiety odgrywają w tej powieści główną rolę, zachwycają odwagą, stanowczością, a także delikatnością i wrażliwością. Spotykają na swojej drodze mężczyzn, lepszych i gorszych, przyciągają ich do siebie, jednocześnie ich odsuwając. Doświadczają bólu, nadziei i rozczarowań z nimi związanych.
Śledziłam losy tych kobiet z wielkim zaangażowaniem, utożsamiałam się z nimi, stawiałam się w ich sytuacji i im kibicowałam. Zachwyciła mnie odmienność bohaterek, które mimo różnic w charakterze łączył wspólny mianownik, jakim jest siła i determinacja. Cudownym przesłaniem tej powieści jest także wątek siostrzanej miłości i rodzinnych więzów, które przybierały różne kolory na przestrzeni lat.
Aurora Tamigio czaruje również przepiękną prozą, którą cechuje lekkość i dosadność. Tę książkę czyta się niezwykle przyjemnie, a opowieść o kobietach rodziny Maravigliów rozgaszcza się w sercu i na pewno pozostanie tam na długo.
Uwielbiam!