Świat i głosy niedosłyszane

Obserwując karuzelę nieopodal gorejącego getta, Miłosz dobitnie zrozumiał i uzmysłowił innym fundamentalny dylemat dla autorów piszących podczas okupacji: jak wyrazić niewyrażalne, jak opisać to, co całkowicie wymyka się tradycyjnym literackim środkom wyrazu. Zdał sobie również sprawę z tego, że jego dotychczasowa twórczość była niewystarczająca. Ucieczką od tych paradoksów oraz próbą przekroczenia granic ówczesnego języka poetyckiego stały się jego dzieła, takie jak "Świat. Poema naiwne" i "Głosy biednych ludzi". Z tej perspektywy, te utwory zasługują na ponowne odczytanie i analizę.