Stoner

Ta książka to arcydzieło! W tym jednym zdaniu mogłabym zamknąć treść mojej recenzji. Niezwykle łatwo jest wytykać książkowe braki i błędy, pisać o tym, co się nie podobało, trudniej wyrazić zachwyt. Zastanawia mnie fenomen tego dzieła, które przecież nie opisuje żadnych wyjątkowych zdarzeń, ot życie zwykłego amerykańskiego obywatela wykładającego na uczelni. Dla mnie Stoner jest opowieścią o smutku. Smutne jest małżeństwo głównego bohatera, przykra relacja z córką, która ulega degradacji, optymizmem nie napawa kariera na uczelni. Co zaskakujące, ten bohater przyjmuje na siebie swój los z pokorą, z niebywałą cierpliwością niczym biblijny Hiob. Zastanawia mnie taka postawa, zastanawia jej realność. Nie jest to historia porywająca, tak naprawdę niewiele dzieje się od strony zdarzeń, wciąż czekamy aż nasz bohater tupnie przysłowiową nogą, postawi się okoniem wobec tego okrutnego losu, nie pokłoni się i nie zegnie karku jak czyni to za każdym razem. W tym oczekiwaniu trwamy aż do finału. Być może w tym tkwi fenomen tego dość melancholijnego i mocno depresyjnego dzieła, aby czytelnik czekał. Oszczędny styl i subtelny język tylko dopelniają kunmsztu literackiego tego dzieła. Gorąco polecam.