Sny i przebudzeniaZakryte lustra. Tom 1 Większe litery

Powieść przedstawia codzienność ziemiańskiej rodziny w skromnym dworku w Przylipiu. Rodzinie Stalickich przyszło żyć w bardzo niespokojnych czasach, w powietrzu wisi wybuch Powstania Listopadowego. I choć tu na wsi żyje im się spokojnie, wieści docierają o rosnącym napięciu w społeczeństwie.
W dworku rodzi się drugie dziecko młodych państwa Stalickich - Zosia. Przynosi ze sobą wielkie oczekiwania, ale i troski, od narodzin nie ma łatwo, gdyż wcześnie traci matkę.

"Czasy były trudne, tu i ówdzie przebąkiwano o niezadowoleniu chłopów i arogancji zaborców. Czy można w takim czasie uczyć dziewczynkę łagodności i posłuszeństwa?".


Każdy dzień wypełniony pracą, tu każdy jest za coś odpowiedzialny, ma swoje obowiązki, jest wyraźny podział ról, dzięki czemu żyje im się w harmonii.
Rozalia jest fundamentem tej rodziny, twardą ręką zarządza dworkiem i służbą, jej syn Edward pracami w polu.
Towarzyszymy bohaterom w codziennych zajęciach w dworku i jego najbliższym otoczeniu. Poznajemy bardzo dobrze jego mieszkańców, nie tylko gospodarzy, ale również służbę, autorka zdecydowanie bardziej skupia się na kobiecych postaciach. Co zwraca uwagę-są one silne, charakterne, dominują tutaj zdecydowanie. Zwraca się uwagę na życie dzieci-zatrudnianie nauczyciela czy guwernantki, którzy odpowiadają nie tylko za naukę, ale też wychowanie, by potrafiły zachowywać się godnie w towarzystwie oraz by potrafiły radzić sobie w przyszłości, kiedy to one będą zarządzać majątkiem.
Rozalia tutaj wręcz wydawała mi się nieco zbyt surowa dla wnuków, ale jednocześnie stała mi się bardzo bliska. To właśnie jej postać najbardziej polubiłam.

I choć powieść ta toczy się w odległych czasach tj.w 1830 roku, kiedy świat wyglądał zupełnie inaczej niż obecnie, autorka kreśli obraz w taki sposób, że czytelnik odnosi wrażenie, że stoi obok bohaterów. Opisy niezwykle plastyczne, wnikliwe, jednocześnie nie zanudzają.

Niby toczy się normalne życie, ale czuć tę niepewność jutra, to oczekiwanie, marzenia o wyzwoleniu ojczyzny, ale też przy tym nie zagubili swojego człowieczeństwa, gotowi zawsze do pomocy.

Na co jeszcze zwróciłam uwagę, że służba jest dobrze traktowana, panuje tu serdeczność jednocześnie bez spoufalania się, ale też nie ma wyzyskiwania, wykorzystywania, bardziej na zasadzie współpracy-każdy zna swoje miejsce i zdają sobie sprawę, że są sobie nawzajem potrzebni.

Mieszkańcy prowadzą rytm życia zgodny z przyrodą, porami roku i dnia. Wszystko ma swoje miejsce i swój czas, w ten sposób wykorzystuje się pogodę oraz to, co rodzi ziemia, nic się nie marnuje.
Wyraźnie zarysowane więzi rodzinne, tęsknota za walczącymi bliskimi, miłość do ojczyzny, powstają patriotyczne wiersze.
Podoba mi się również że poznajemy właścicieli sąsiadujących majątków, z którymi Staliccy się przyjaźnią. Podziwiam, że mają czas na towarzyskie pogawędki mimo natłoku obowiązków. A my w dzisiejszych czasach wciąż narzekamy na brak czasu, gdzie mamy tyle udogodnień...

Bardzo cenię takie powieści, przybliżające nam odległe czasy, życie zwykłych ludzi, naszych przodków, a w dodatku z historycznym tłem, można się dowiedzieć czegoś o przeszłości naszej ojczyzny.

Życie ludzi niemal trzysta lat wstecz, zderzenie życia na wsi oraz w mieście. Epidemia cholery, wierzenia, przesądy, pazerność i zazdrość o spadek to wszystko w tym jednej części niesamowitej powieści. Ogromnie żal mi na myśl, że nie medycyna nie była rozwinięta, znali się na ziołolecznictwie, ale wiadomo, że nie mogli niestety leczyć wszystkich chorób czy nie zawsze była możliwość uratować ludzkie życie. Dlatego doceniam czasy, w których żyję.

Pokochałam Przylipie i mieszkańców, od razu zaczęłam czytać kolejne tomy tej wciągającej historii.