Słodki oszust. Niegrzeczny duet. Tom 1

Powiem prosto z mostu, jak komuś przeszkadzają krótkie romanse, gdzie dramat to ledwo pretekst, a wątki są prostsze niż budowa cepa, to niech lepiej nie sięga po „Słodkiego oszusta”. Książka jest tak krótka, że zanim człowiek zdąży sięgnąć po chipsy, już jest po wszystkim. Idealna na wieczór, szczególnie, jak nie masz ochoty zmuszać mózgu do większego wysiłku i chcesz tylko poczytać o łóżkowych zapasach i dziwnym pociągu do kogoś obcego – bo tu wszystko kręci się wokół relacji - żadnych pobocznych historii, zero żmudnych opisów.

Najlepiej czyta się to jak anonim na forum - lekko, bez spiny, byle przewracać strony i patrzeć, czy ona już zaciągnie go do łóżka, czy może on ją bajeruje pięć minut dłużej. Główna bohaterka, Audrey, młoda i wyrywna, od pierwszych stron pcha się na sam środek zdarzeń, zupełnie nie zważając, że Dylan mógłby być jej ojcem. Typowy stary korposzczur, niby bez uczuć, niby po przejściach, ale jak mu się trafi młoda, to nagle ma ochotę uczyć ją wszystkiego. Autorka serwuje nam „profesor-uczennica”, relacja zawarta w ramach prostego układu - ma być gorąco i bez zobowiązań. No, przecież wiadomo, że tak się nie uda, bo ona za każdym razem wierzy, że to jest ten wielki przełom.

Jeśli ktoś szuka „głębi” to nie tutaj. Dialogi proste, emocje na poziomie piątkowej imprezy, a fabuła? No, powiedzmy, że istnieje, bo musi. Wszystko dzieje się w tempie ekspresowym, w sumie nie ma czasu na rozwijanie przeszłości ani poważnych dram, to bardziej erotyk niż romans właściwie. Czuć, że Laurelin Paige zna się na swoim fachu, bo jej styl nawet w tak krótkiej książce sprawia, że człowiek się nie nudzi. Ale uwaga, dla niektórych ta seria to już przesada, bo wszystko dzieje się na odwal się, bez zaskoczeń i bez prawdziwych dylematów. Większość zdań mogłaby paść też w każdym innym romansidle.

I teraz najlepsze, koniec tomu to typowy cliffhanger. Czujesz się trochę oszukany, bo właśnie kiedy miałby się coś wydarzyć, nagle łup, autorka kończy historię i człowiek głupio szuka drugiego tomu. Jak dla mnie, taki zabieg to tania zagrywka, ale cóż, działa, bo mimo wszystko sięgnąłem po dalszy ciąg. Jak nie, to nie, ale jak już zaczynasz, chcesz doczytać co dalej z tym dziwacznym duetem.

Podsumowując, nie oczekuj nic odkrywczego - książka jest po to, żeby szybko rozładować napięcie, nie robić sobie zbytnich nadziei na poważne tematy. Poczuj się jak bohaterowie: trochę niezręcznie, ale mimo wszystko - czytasz do końca. Polecam, jak masz wolny wieczór i nie chcesz myśleć. I nie, to nie jest złośliwość - taki właśnie klimat był potrzebny, żeby raz na jakiś czas odpocząć od wszystkich „ważnych dramatów”.

Jak dla mnie - więcej takich prostych, „prostackich” romansów na odstresowanie. Przynajmniej człowiek wie, w co wchodzi i po co. Dla miłośników tematu - idealnie. Dla szukających wielkich przeżyć - nie tym razem. Odpal, poczytaj, zapomnij, idź dalej i tyle.