Rondo Wiatraczna

Narrator tej wielowątkowej prozy, otwarty na objawienia, przemierza ulice warszawskiego Grochowa, poruszając się między sferą swoich myśli i wyobrażeń. Trudno jednoznacznie stwierdzić, co w tej opowieści jest jedynie fantazją, co mistyfikacją, a co wspomnieniem. Subtelnie balansuje na granicy między żartem a powagą. Łatwo można zanurzyć się w tej surrealistycznej rzeczywistości, pełnej dźwięków i barw, gdzie słowa unoszą się w dziwacznych akrobacjach, a postacie bardziej czy mniej rzeczywiste ożywiają ten mikroświat. Bieńczyk tworzy niezwykłą, inspirowaną stylem Schulza i Bułhakowa, mitologię dzielnicy – składającą się z niepełnych opowieści, które właśnie przez swoją niedokończoność są jeszcze bardziej fascynujące. „To konieczne dla wyobraźni, gdy już zrozumiemy, że miejsce naszego życia jest ostateczne, co przez swoistą pociechę lub równowagę zyskuje głębię i odsłania przed nami korytarze prowadzące w przeszłość, aż do pierwszych istot jak pterodaktyle czy bakterie, które zaczynały trudne zadanie przetwarzania."