Przez

<p><strong>Fabuła</strong></p><p>Główny bohater, mężczyzna o tajemniczej przeszłości, wynajmuje mieszkanie naprzeciwko bloku, w którym kiedyś mieszkał. Wyposażony w sprzęt fotograficzny, obsesyjnie podgląda swoją byłą żonę. Jego życie de facto ogranicza się do czterech ścian i… soczewki aparatu, przez który podgląda świat. I to dosłownie! Zakupy robi przez internet, unika kontaktu z ludźmi, a każda chwila podporządkowana jest fotografowaniu i analizie. &nbsp;Bohater tej opowieści wydaje się balansować na granicy geniuszu i szaleństwa, a czytelnik zostaje prowokowany do własnych interpretacji.</p><p><strong>Bohaterowie</strong></p><p>Postać głównego bohatera jest… niezwykła. Motywacje, działania i myśli mężczyzny są przedstawione z niezwykłą precyzją, co pozwala wniknąć w jego, jak się wydaje od początku, mocno zaburzoną psychikę. To człowiek targany sprzecznościami – potrzebą izolacji i jednoczesnym pragnieniem wpływu na innych. Drugą ważną postacią jest była żona, która, choć nieobecna fizycznie w większości scen, staje się centrum świata bohatera. To przez nią poznajemy obsesje i zmagania mężczyzny z własną pamięcią. Relacje między nimi są naznaczone niedopowiedzeniami i traumą, co dodaje całej powieści wyjątkowej głębi w mojej ocenie. 😊&nbsp;</p><p><strong>Fotografia jako kluczowy element narracji</strong></p><p>Jednym z najbardziej unikalnych aspektów książki „Przez” jest rola fotografii. Papużanka szczegółowo opisuje różnorodne techniki fotograficzne – od tradycyjnych metod analogowych po współczesne cyfrowe. Fotografia staje się tu nie tylko narzędziem, ale i metaforą – próbą zatrzymania czasu, kontrolowania chaosu i utrwalenia tego, co ulotne. Autorka z powodzeniem wczuwa się w sposób myślenia fotografa: z jednej strony pełnego pasji, z drugiej opętanego ideą perfekcji. To spojrzenie na fotografię jako akt kreacji i destrukcji jednocześnie nadaje powieści niepowtarzalnego charakteru. Szczególnie jeśli samemu lubisz fotografować tak jak ja! 😉&nbsp;</p><p><strong>Refleksje nad czasem i pamięcią</strong></p><p>Papużanka nie ogranicza się do opowieści o obsesji – wplata w fabułę filozoficzne rozważania nad linearną koncepcją czasu i sposobem, w jaki pamięć funkcjonuje w umyśle osoby zaburzonej. Czas w książce „Przez” nie jest prostą chronologią; przeszłość i teraźniejszość przenikają się, tworząc złożoną sieć wspomnień, wyobrażeń i nieuchwytnych emocji. Powieść jednocześnie fascynuje i niepokoi. Obsesje bohatera, jego izolacja i próby zapanowania nad rzeczywistością budzą uczucie klaustrofobii. Jednocześnie literacki kunszt Papużanki i jej zdolność do budowania napięcia sprawiają, że książkę trudno odłożyć przed poznaniem finału tej historii. Osobiście zerwałam trzy noce, aż w końcu przewróciłam ostatnią stronę i… czułam ogromną pustkę. Byłam ciekawa dalszych losów mężczyzny z aparatem fotograficznym, autorka jednak postawiła na konwencję zakończenia zupełnie nieoczywistego i na swój sposób otwartego… &nbsp;🙂 🙃</p><p><strong>Podsumowanie&nbsp;</strong></p><p>Moim zdaniem „Przez” to książka, która wymyka się prostym klasyfikacjom. Łączy w sobie elementy psychologicznego thrillera, literatury filozoficznej i obyczajowej. Największą siłą tej barwnej skądinąd opowieści jest jej wielowarstwowość – każdy czytelnik może odnaleźć w niej coś innego: refleksje nad pamięcią, fascynację światem fotografii lub intrygującą opowieść o ludzkich obsesjach. Bez wątpienia dzieło polskiej autorki szczególnie spodoba się miłośnikom literatury pięknej, którzy cenią sobie nietuzinkowych bohaterów i oryginalną narrację. Zośka Papużanka po raz kolejny udowadnia, że jest jedną z najciekawszych autorek współczesnej polskiej literatury. Polecam, bo warto! 😊&nbsp;<br><br>Dla mnie książka „Przez” to 5/5 🌟🌟🌟🌟🌟😀</p>