Przeciw Fizykom, Przeciw Etykom

Według trafnego ujęcia V. Brocharda, dzieło Sekstusa Empiryka można uznać za prawdziwą summę sceptyczną. I choć może to się wydawać paradoksalne przy sceptycznym kontekście, to to określenie doskonale uchwyca istotę jego pracy, która rzeczywiście nawiązuje do cech średniowiecznych kompendiów. Sekstus nie dąży do tworzenia innowacyjnych argumentacji; jego celem jest raczej zakończenie wielkiej tradycji sceptycznej poprzez skompletowanie wszechstronnego zestawu argumentów krytycznych podważających fundamenty filozofii dogmatycznej, zmniejszając pychę dogmatyków i pomagając im uwolnić się od „dogmatycznego szaleństwa”.

Dzięki tej misji oraz historycznej pasji autora, dzieło to staje się cennym źródłem wiedzy na temat starożytnej filozofii, oferując krytyczne omówienie tematów dyskutowanych przez całą grecką tradycję filozoficzną w obszarze logiki, fizyki i etyki. Istnieje tu paradoks – choć Sekstus, jako wybitny krytyk głównych tez tradycji, sam pozostaje gorliwie wierny ideałom klasycznej filozofii greckiej. Uznaje on wartości racjonalizmu w jego najlepszym rozumieniu – jego rozważania, pomimo ich destrukcyjnego wymiaru, opierają się na sile logiki i rozumie.

Choć obala zasadnicze dla dogmatyków pojęcie przyczyny, twierdząc, że przyczyna nie może być późniejsza od skutku, nie można mieć wątpliwości co do jego przekonania w tej sprawie. Dodatkowo, gdy nawiązuje do ludzi „stawiających rzeczy na głowie”, można domniemywać, że jest to jego krytyka epoki, której filozofia została przekształcona w formę mistycznego i religijnego objawienia.