Prąd wsteczny

„Prąd wsteczny” to jedna z tych książek, które wciągają od pierwszych stron, nie przez fajerwerki akcji, ale przez klimat i autentyczność. Dariusz Gizak, były oficer policji, doskonale wie, o czym pisze. Czuć to w każdym dialogu, w sposobie, w jaki opisuje śledztwo i policyjną rzeczywistość. To nie jest kolejny kryminał z wydumanym superdetektywem, tylko mocna, realistyczna opowieść o świecie, w którym zło ma bardzo ludzką twarz.

Akcja toczy się w Krynicy Morskiej, ale nie tej wakacyjnej, pełnej turystów i gofrów, tylko w tej po sezonie, szarej, sennej, trochę zapomnianej. Ten klimat ma ogromne znaczenie, bo tworzy tło dla historii o utonięciu młodej dziewczyny, która okazuje się czymś dużo bardziej skomplikowanym, niż wygląda na pierwszy rzut oka.

Główny bohater, detektyw Jacek Kowalik, to typ, którego trudno nie polubić. Nie jest idealny, ale jest autentyczny. I w dodatku potrafi sobie pożartować. A to naprawdę lubię.

Czuć doświadczenie Autora w książce zarówno to literackie, jak i życiowe. Opisy miejsc, rozmowy, nawet drobne szczegóły wszystko to brzmi prawdziwie.

To nie jest lekka lektura na plażę. „Prąd wsteczny” to raczej opowieść o Polsce, jakiej często nie chcemy widzieć. O prowincji, gdzie układy i strach rządzą ludźmi. Ale to właśnie dzięki temu książka robi takie wrażenie.

Podsumowując: jeśli lubisz kryminały z klimatem, w których liczy się nie tylko zagadka, ale też prawda o ludziach i miejscu, z którego pochodzą „Prąd wsteczny” to pozycja obowiązkowa. Mroczna, realistyczna i zaskakująco emocjonalna.