Potrawa osłów greckich czyli literatura nieco na opak - Rafał Rosół

Interpretacja roli Hamleta jest pragnieniem praktycznie każdego aktora, ponieważ umożliwia wykazanie się pełnym zakresem umiejętności scenicznych. Jego długie, pełne emocji i refleksji monologi stanowią ogromne wyzwanie. Niestety, rola ta jest dostępna tylko dla jednego wykonawcy na raz, a czas nieubłaganie płynie, co oznacza, że widzowie oczekują Hamleta pełnego młodzieńczej energii. Aktorzy, którzy nie mają szansy doświadczyć tego momentu, mogą zadowolić się zastępczą rolą Poloniusza. Ten bowiem, choć na krótko, wciela się w Hamleta, czytając w drugim akcie list miłosny napisany ręką księcia do Ofelii. Choć to niewielka rola, zawiera w sobie coś wyjątkowego, zwłaszcza że w liście tym występuje utwór liryczny, który nadaje scenie dodatkową głębię. W tłumaczeniu Stanisława Barańczaka brzmi on: "Nie wierz w bieg słońca przez firmament; nie wierz w żar gwiazd, co w niebie stoją; nie wierz w prawdziwość prawdy samej; lecz wierz bez reszty w miłość moją." Może się wydawać, że cztery wersy to niewiele, szczególnie ze strony kogoś tak elokwentnego jak Hamlet. Wyjaśnia on, że pisanie poezji nie jest jego mocną stroną, choć to słabe tłumaczenie dla zakochanego mężczyzny. Ofelia zdecydowanie zasługuje na więcej. Sam wiersz ma potencjał i Hamlet mógłby dodać inne strofy, jak choćby: "Nie wierz w niczyje nigdy słowa, co się w poezji piórka stroją, kłamliwa bowiem wierszy mowa... lecz wierz bez reszty w miłość moją."