Pocałunki w ciemności

Młody dwudziestoletni Austin, pozbawiony wzroku, spędził całe swoje życie w przytulnym, ale ograniczającym domu, z dala od świata zewnętrznego, z babcią i nadopiekuńczą matką. Jego jedyną ucieczką przed wszystkim była gra na fortepianie, która stała się jego pasją. Pomimo presji otoczenia, postanawia zaryzykować i podążać za swoimi marzeniami. Jednak brak wsparcia sprawia, że ​​czuje się samotny i niepewny, nie wiedząc, jak zacząć.<br> <br> Kiedy spotyka Tim'a, zbuntowanego młodego chłopaka, Austin zaczyna nabierać odwagi do zmian. Dzięki niemu odkrywa nowe oblicza życia, przeżywając pierwsze intymne chwile i uczucia, które pomagają mu zrozumieć swoją tożsamość i marzenia. Postanawia stanąć twarzą w twarz z wyzwaniami i dojrzeć, kierując się własnymi przekonaniami.<br> <br> Sytuacje między głównymi bohaterami często wywoływały we mnie radość. Byłam podekscytowana widząc, jak Austin, po wszystkich trudnościach, w końcu odnajduje szczęście i prawdziwą miłość w osobie, która akceptuje go bezwarunkowo, takim jakim jest. Ich relacja była źródłem ciepła i nadziei, pokazując, że nawet w najtrudniejszych chwilach można znaleźć prawdziwe wsparcie i zrozumienie.<br> <br> Tim to postać o wielu twarzach, która wprowadza dynamikę i napięcie do fabuły. Jego niepokorna postawa sprawia, że jest on postacią niezwykle fascynującą, choć jednocześnie kontrowersyjną. Od samego początku wydaje się być wyróżniającym się elementem w życiu Austina, wnosząc do jego monotonnego świata powiew świeżości i nieprzewidywalności. Tim jest dla mnie postrzegany jako symbol wolności i odwagi, który inspirował Austina do podejmowania ryzyka.<br> <br> Austin to chłopak, którego życie było pełne trudności i wyzwań. Od najmłodszych lat musiał stawić czoło odrzuceniu ze strony rówieśników w szkole. Przez dwadzieścia lat swojego życia nie znalazł prawdziwego przyjaciela ani bratniej duszy, która by go zrozumiała i zaakceptowała takim, jakim jest. Każde odrzucenie i brak zrozumienia, których doświadczał, pogłębiały jego poczucie osamotnienia i frustracji. W końcu, dzięki pojawieniu się Tim'a, Austin odnalazł kogoś, kogo tak bardzo w swoim życiu pragnął. Ich relacja była źródłem wzajemnego wsparcia, zrozumienia i akceptacji, co pozwoliło Austinowi wreszcie poczuć się kochanym i docenionym.<br> <br> Autorka idealnie oddaje emocje i wewnętrzne konflikty głównego bohatera, ukazując jego proces odkrywania samego siebie. Wprowadza czytelnika w świat pierwszych miłosnych doświadczeń i ważnych wyborów życiowych, co sprawia, że ​​każda strona książki trzyma w napięciu. Poprzez barwne opisy oraz dynamiczne dialogi, czytelnik zostaje wciągnięty w świat bohaterów, przeżywając z nimi każdą emocję i zwrot akcji.<br> <br> Niektóre momenty w tej książce wywołały we mnie uczucie zażenowania. Szczególnie irytujące było nadmierne użycie słowa "dupek", które pojawiało się licznie w tekście. Drugą rzeczą, która irytowała mnie podczas czytania, było nagłe znikanie Tim'a na nieokreślony czas. Chociaż rozumiem, że miał on poważne problemy rodzinne, to ciągłe jego nieobecności pogłębiały frustrację. Szczególnie w momencie, gdy Austin potrzebował wsparcia i zrozumienia, jego jedyny przyjaciel nagle znikał, pozostawiając go samemu sobie w trudnych sytuacjach. Kolejną denerwującą postacią była matka Austina, która jest wręcz nadopiekuńcza. Trzymając go pod kluczem jak małe dziecko, sprawiała, że Austin czuł się uwięziony i pozbawiony samodzielności. Rozumiem, że obawiała się o jego bezpieczeństwo, szczególnie biorąc pod uwagę jego niepełnosprawność, jednak ograniczenia, które nałożyła na życie Austina, wydawały się być nadmiernie restrykcyjne. Chłopak, mający dwadzieścia lat, potrzebował przestrzeni do samodzielnego rozwoju i eksploracji życia, zwłaszcza biorąc pod uwagę trudne dzieciństwo, które przeszedł. Dlatego też nadopiekuńczość matki wywoływała u mnie frustrację i żal, widząc, jak Austin był ograniczany w swoich możliwościach przez bliską osobę, która powinna go wspierać.<br> <br> Babcia Austina była moją ulubioną postacią w tej książce, głównie ze względu na jej niesamowite wsparcie, miłość i wyrozumiałość. Jej postawa była dla mnie wzorem tego, jak powinno wyglądać prawdziwe rodzicielskie wsparcie. Nie tylko wspierała swojego wnuka w trudnych chwilach, ale także kochała go bezwarunkowo i zawsze służyła mu radą i pomocą. Babcia była dla Austina nie tylko oparciem emocjonalnym, ale także mentorem i przyjacielem. Jej mądrość życiowa i doświadczenie sprawiały, że potrafiła służyć mu cennymi radami i wskazówkami, pomagając mu pokonywać trudności i rozwijać się jako osoba.<br> <br> Beethoven, pies pojawiający się w tej historii, stał się moją drugą ulubioną "postacią", głównie z powodu mojej osobistej sympatii do psów. Odrazu, gdy pojawił się w książce, poczułam głęboką więź z nim, szczególnie ze względu na fakt, że sama mam podobnego czworonoga.