Pieluchy i róże. Z dziejów przytułku położniczego. Tom 2

W 1886 roku warszawski Przytułek Położniczy, kierowany przez pionierkę polskiej medycyny, doktor Annę Tomaszewicz-Dobrską, zdobył już szerokie uznanie w stolicy. Bohaterki, Zosia i Karolcia, to młode, bezdomne dziewczyny, które znalazły schronienie i pracę jako służące u pani doktor, ucząc się jednocześnie na akuszerki. Mimo to, codzienne życie stawia przed nimi wiele wyzwań, a nieprzychylność otoczenia utrudnia ich rozwój. Sytuacja staje się jeszcze bardziej napięta, kiedy przypadek posocznicy zmusza je do przeprowadzenia dezynfekcji całego szpitala chlorem, co nie spotyka się z aprobatą sąsiadów i prowadzi do skandalu.

Los uśmiecha się do Zosi, proponując jej pracę w prestiżowej, prywatnej klinice, co staje się dla niej szansą na lepsze życie. Z kolei Karolcia rozwija uczucie do doktora Peszke i rozważa możliwość wyjścia za niego, co oznaczałoby zmianę jej statusu na żonę doktora. W obliczu nowych możliwości, obie dziewczyny staną przed decyzją o opuszczeniu Przytułku i doktor Anny. Jednak ich dawny bagaż doświadczeń nie daje o sobie zapomnieć, przypominając i komplikując ich wybory.

Tymczasem doktor Anna, pełna troski o kobiety zmagające się z ubóstwem i trudem porodów, przekształca zaniedbany ogród przy kamienicy w różany zakątek. To miejsce, stworzone z myślą o połogach na świeżym powietrzu, ma dać im chwilę wytchnienia i możliwość regeneracji. W tym urokliwym otoczeniu, wśród kwitnących róż, akuszerki rozwieszają pranie, a Przytułek, choć wiecznie naznaczony problemami, odpływa dzięki tym prostym aktom codziennego życia niczym statek pod żaglami z pieluch.