Pasje utajone

Piękno istniejące poza płcią. Oblicza, pozbawione duszy, zawieszone na materialnym ciele. Mandragora płacząca, tęsknota świata z bijącym, gorącym rytmem... To poezja, która przybiera formę malowniczego eseju na temat fascynacji, pasji i emocji. Niekończący się ciąg zaskakujących, unikalnych metafor, które nie tylko zachwycają swoim znaczeniem, pokazem erudycji czy dygresyjnością, ale także ukrytym pięknem melodii. Wytworna estetyka służy głębszemu poznawaniu, niezależnie od motywów czy tematyki utworów, zawsze mamy do czynienia z próbą sięgnięcia do najgłębszych i trudnych do uchwycenia stanów emocjonalnych oraz wspomnień. Ciągłe nazywanie, cierpliwa analiza słów, dźwięków i obrazów stanowi największą zaletę tej poezji.