Paradoks bezinteresownej miłości

Książka inauguruje nową serię wydawniczą Scripta Philosophiae Classicae, skoncentrowaną na badaniach i komentarzach związanych z filozofią realistyczną. Głównym tematem tej publikacji jest miłość jako fundamentalny aspekt ludzkiego życia. Tytułowy paradoks odnosi się do napięcia między dwoma założeniami: pierwsze twierdzenie podkreśla, że najwyższą formą miłości jest bezinteresowna troska o innych, drugie natomiast sugeruje, że podstawą wszelkiej miłości jest miłość własna, co oznacza, że człowiek kocha innych ze względu na własną doskonałość i korzyści z niej płynące.

Analizując ludzkie działania, autor rozważa różnorodność natury miłości, w tym jej formy jako uczucia i aktu woli, oraz rozmaite jej rodzaje, takie jak miłość przyjacielska i pożądliwa. W swojej pracy przedstawia różne aporie związane z miłością oraz odnosi się krytycznie do wcześniej wspomnianych twierdzeń paradoksu. Oparcie dla tych rozważań stanowią pisma świętego Tomasza z Akwinu, przez co książka staje się nie tylko komentarzem, ale również pogłębionym studium nad filozoficzną antropologią i osobowym działaniem człowieka.