Panna doktór Sadowska

Zofia Sadowska, bohaterka jednego z najgłośniejszych skandali obyczajowych w międzywojennej Warszawie, stała się obiektem licznych publikacji i spekulacji ze względu na domniemane wydarzenia w jej gabinecie przy Mazowieckiej 7. Prasa brukowa oskarżała ją o organizowanie lesbijskich orgii, uwodzenie pacjentek oraz wpływanie na rozpady małżeństw, a nawet przypisywano jej odpowiedzialność za dwa zgony. W trakcie procesu, Sadowska miała stwierdzić, że zarzut uprawiania miłości lesbijskiej nie jest hańbiący. To wzbudziło pytanie: czy lesbijka może piastować stanowisko lekarki? To pytanie zadawały sobie nie tylko sądy, ale i członkowie izby lekarskiej.

Nazywana „Panną doktór Sadowską” przez dziennikarzy, była pierwszą Polką z doktoratem medycyny w Imperium Rosyjskim. Jako zaangażowana feministka domagała się u Józefa Piłsudskiego praw wyborczych dla kobiet. Była znaną działaczką społeczną i cenioną internistką, która podczas I wojny światowej i powstania warszawskiego pomagała potrzebującym. Sadowska nie była tylko lekarką – była także przedsiębiorczą właścicielką kopalni ropy naftowej i inwestowała w rozwój Gdyni. Jej charakterystyczne atrybuty to męska marynarka, krawat i binokle na nosie, a wszędzie, gdzie się pojawiała, mówiono, że towarzyszyła jej szpicruta.

W swojej książce Wojciech Szot przywraca postać Zofii Sadowskiej do życia, pokazując, jak prasowe mechanizmy szybko mogą zaszczuwać jednostkę. Historia ta to nie tylko relacja o wymazywaniu niewygodnych biografii, ale przede wszystkim o odwadze i walce o zachowanie godności w obliczu społecznej presji.