Otulina

Zamknięcie w świecie własnych myśli i brak zewnętrznych bodźców prowadzą do ciągłego dialogu z samym sobą i tworzenia wewnętrznych obrazów, które mogą na pierwszy rzut oka wydawać się monotonne i mało pociągające. Wydaje się, że takie podejście do poezji nie oferuje fascynujących doświadczeń czytelniczych. Elżbieta Olak, autorka, skutecznie przełamuje te ograniczenia poprzez precyzyjne i oszczędne używanie słów, które przekazują szczerość jej osobistych przeżyć. Czasem potrafi nawet wzbudzić egzystencjalne napięcie, zadając proste, ale głębokie pytania o kres ludzkiej egzystencji. To nie wielkie, filozoficzne rozważania, ale skupienie na drobnych elementach życia, owiniętych w ciszę milczenia, uruchamia refleksję nad istnieniem.

Monologi, które nie są przerwane rozmową i pogrążone w milczeniu, doskonale oddają znane nam z życia emocje, które są bardziej odczuwalne niż łatwe do opisania. Dlatego poezja Elżbiety Olak nie wymaga obszernych interpretacji, lecz raczej ciszy i empatycznego zrozumienia podczas lektury.

Słowa Piotra Michałowskiego z posłowia doskonale oddają istotę twórczości Olak, podkreślając znaczenie empatycznej cichej kontemplacji jej wierszy.