Oślica Balaama

Przez wieki zakonnice z pokorą słuchały kazań, nauk i rekolekcji, zwykle przyjmując je w milczeniu, jakby były pozbawione głosu. Powszechnie zgadzały się z tym, co słyszały, chociaż rzadkie przypadki niezgody również występowały. Kaznodzieje często z góry przyjmowali, że mają rację, a siostry akceptowały ten stan rzeczy, ponieważ ich obecność była nieodzowna do odprawiania rytuałów, do czego były przyzwyczajone.

Czasami nawet te z doświadczeniem w kontemplacji musiały słuchać nieporadnych pouczeń od młodych kleryków, przekonanych o swojej wiedzy po kilku latach w seminarium. Pamiętam zakonnicę, której siostrzeniec, będąc jeszcze klerykiem, ofiarował jej książkę o modlitwie, sugerując w dedykacji, że pomoże jej to docenić wartość modlitwy, mimo że siostra spędziła już 25 lat w klasztorze kontemplacyjnym.

Niektórzy kaznodzieje, jak pewien młody salezjanin, otwarcie wyznawali, że nie zadają sobie trudu przygotowań do rekolekcji dla zakonnic, wierząc, że te przyjmą każde słowo. Niestety, same zakonnice również przyczyniały się do takiej sytuacji poprzez milczenie.

Różnorodność w podejściu kaznodziejów jest duża, tak samo jak różni się stopień ich empatii czy braku szacunku. Nie wynika to z wieku ani z przynależności diecezjalnej czy zakonnej. Czasem pogarda i życzliwość zaskakująco się przeplatają. Gdy byłam nowicjuszką, odwiedzał nas kanonik, który mimo życzliwości uważał nasze życie za poniżające, gdyż musiałyśmy same się o siebie troszczyć. Uznawał, że prace domowe są niegodne kapłana, przez co nam współczuł.

Z czasem zyskałam odwagę i pewność siebie, by wyrażać własne zdanie, co zmieniło postawę kanonika - przestał wygłaszać swoje opinie, choć być może je nadal miał. Okazuje się, że czasem wystarczy wyrazić własną opinię, by zmieniać rzeczywistość.