Opowiadania i słuchowiska. Klatka

Kummer zainicjował swoją literacką karierę jeszcze jako student polonistyki, debiutując 24 lipca 1955 roku opowiadaniem pod tytułem „Nie spiesz się, Estero”, które opublikował pod pseudonimem Ryszard Remuk we „Wrocławskim Tygodniku Katolickim”. Od 1958 roku, jego opowiadania zaczęły pojawiać się najpierw w prasie lokalnej, a następnie w krajowych czasopismach, zdobywając porównania do takich autorów jak Andrzej Bursa, Marek Hłasko czy Tadeusz Borowski.

Najbardziej znaczącym dziełem Kummera jest powieść „Klatka”, oparta na wydarzeniach historycznych, w tym bydgoskiej krwawej niedzieli oraz losach Kazimierza Zabłockiego, szanowanego obywatela Chojnic. Główny bohater powieści, będący żołnierzem rezerwy, znajduje się w trudnej sytuacji militarnej i w obliczu polskiego odwrotu stara się chaosowi, co prowadzi do jego uwięzienia przez Niemców. Zostaje wykorzystany w celach propagandowych, obwożony po Pomorzu w klatce jako symbol polskiej brutalności i morderstwa volksdeutschów. Pomimo historycznego tła, powieść nie jest prostym pamiętnikiem ani relacją z wydarzeń; autor skupia się na symbolicznym losie człowieka sprowadzonego do moralnego uproszczenia.

W recenzji „Klatki”, Andrzej Kijowski porównał dzieło Kummera do „Podróży do kresu nocy” autorstwa Louis-Ferdinanda Céline'a, zaś Tomasz Burek zauważył inspiracje takimi motywami jak te zawarte w „Komu bije dzwon” Hemingwaya. Kummer posługując się historycznym płótnem, zdołał stworzyć uniwersalną opowieść o człowieku i jego kondycji w obliczu sytuacji granicznych.