Odrastamy od drzewa

W nowym tomie poezji autorstwa Anny Frajlich centralnym motywem jest współczucie dla ofiar przemocy, zarówno tych nieznanych i odległych, jak i osób, które autorka zna z własnych przeżyć. Poetka odnajduje powtarzalne losy w niedawnych migracjach ludzi ze Lwowa, które przypominają jej jej własne przymusowe wędrówki w poszukiwaniu tymczasowego schronienia bądź nowego miejsca do życia.

Frajlich, czerpiąc ze swego bogatego życiowego doświadczenia oraz przytłaczających wiadomości napływających z różnych stron globu, odczuwa, podobnie jak Wisława Szymborska, zdumienie nad bogactwem istnienia. To zdumienie wynika z konieczności obejmowania rozmaitości tym samym, niezmiennym „ja”. Dysproporcja między jednostką a światem ukazuje ciężar odpowiedzialności, która zdaje się przerastać siły człowieka. Świat, ze swoją kompleksowością i licznymi paradoksami, pozostaje niespójny i niełatwy do zrozumienia.

[Z posłowia Piotra Michałowskiego]