Od romantyzmu po abstrakcję

Nie dajmy się zwieść tytułowi tej książki – poeci mają tendencję do zaskakiwania nas i czasem prowadzą w nieoczekiwane rejony. Dzieło to można odebrać jako głos mężczyzny w dojrzałym wieku, który doświadczył już wielu życiowych trudności. Autor sugeruje, że już mało co potrafi go zdziwić, i choć smutek za utraconym światem Śląska jest obecny, nie dominuje nad tekstem. Autor nie ucieka się do buntu ani przesadnej nostalgii, choć pojawia się refleksja, czy zdąży uchwycić swoją osobistą "odysję". W mądrych przemyśleniach odnajduje się prawda o nieubłaganym upływie czasu, choćby w zdaniu: „Włosy siwieją dla samych siebie”.

Co dodatkowo przyciąga uwagę, to marginalia, w których twórca czuje się zobowiązany do zabrania głosu w sprawach ważnych dla świata. Czy to chęć podzielenia się swoimi poglądami, czy tylko zaznaczenie swojej obecności w publicznej dyskusji? To warto samodzielnie odkryć.

Maciej Zalewski