Ocaliła mnie łza

Czy ktoś ma lepsze zrozumienie determinacji do życia niż Angele Lieby? W dniu poprzedzającym francuskie święto narodowe, Angele udaje się do szpitala w Strasburgu z dotkliwą migreną. Jej stan gwałtownie się pogarsza, co zmusza lekarzy do wprowadzenia jej w śpiączkę farmakologiczną. Pomimo prób lekarzy, Angele nie reaguje i wydaje się nieobecna. W końcu lekarze sugerują odłączenie jej od aparatury podtrzymującej życie. Jednak jej córka dostrzega łzę w jej oku, co wskazuje, że Angele nie tylko przeżywa, ale jest świadoma swojego otoczenia.

W swojej książce Angele Lieby dzieli się tym niezwykłym doświadczeniem – opisuje życie kobiety uwięzionej we własnym ciele, która odczuwa ból i cierpi na tortury psychiczne, lecz nie jest w stanie się poruszyć ani komunikować. Istotnym atutem tej relacji jest jej styl: zwięzły, niemal reporterski, co jest zasługą współautora Hervé de Chalendar, dziennikarza, który jako pierwszy opublikował tę poruszającą historię. Angele w końcu budzi się z tego stanu, a jej historia staje się kluczowym argumentem w debatach dotyczących opieki paliatywnej i eutanazji.

Angele pyta siebie: Jak to możliwe, że moje życie zmieniło się w piekło i z powrotem w ciągu kilku miesięcy? Dlaczego organizm zareagował na zwykłą infekcję w tak ekstremalny sposób, niszcząc mielinę, ale oszczędzając nerwy? Na szczęście, nerwy były nienaruszone, co pozwoliło mielinie na regenerację. Mój przypadek dowodzi, że człowiek może być w pełni świadomy, mimo że z zewnątrz wydaje się być w stanie śmierci mózgowej. Zewnętrzne symptomy mogą prowadzić do błędnych konkluzji dotyczących stanu mózgu, który tymczasem jest niezwykle aktywny.