O oświeconej niewiedzy

Mikołaj z Kuzy, znany również jako Nicolaus Krebs, to wybitna postać średniowiecza i renesansu - niemiecki teolog, kanonista oraz kardynał. Jego twórczość odzwierciedla głębokie zainteresowanie duchowością i jednością w wierze, a jednocześnie fascynację paradoksami. Jego prace podkreślają, że posiadanie wiedzy na temat Boga zaczyna się od uznania, że nic o nim nie wiemy. Ta idea jest sercem teologii apofatycznej, gdzie negatywne stwierdzenia o Bogu są bardziej trafne niż jakiekolwiek pozytywne twierdzenia. Zawarta w dziele „De docta ignorantia” (1440) koncepcja „doctej” ignorancji nie oznacza braku wiedzy w pejoratywnym sensie, lecz raczej odnosi się do stanu wiedzy wykraczającego poza tradycyjne rozumienie.

Dla Mikołaja, Bóg to byt przed wszelkim istnieniem i logiką, stanowiący warunek możliwości każdego sądu prawdziwego czy fałszywego. Jego myśl, choć przecząca ścisłym dogmatom, nie podważa ich znaczenia, lecz poszerza horyzont poprzez zastosowanie metafor matematycznych. Kuzańczyk z imponującą swobodą korzystał z rachunku nieskończonościowego, co zaowocowało rewolucyjnymi koncepcjami, jak odkrycie, że Ziemia nie jest centrum wszechświata. Dla tych, którzy preferują bardziej konkretne wyjaśnienia teologiczne, autor pod koniec swojego dzieła oferuje część chrystologiczną. W bieżącym wydaniu książki znajduje się także przetłumaczony dialog „O Bogu ukrytym”, gdzie Mikołaj z Kuzy kontynuuje eksplorację tajemnic boskiej natury.