Noc na bagnach Luizjany

„Noc na bagnach Luizjany” – przykład ogromnych umiejętności Nory Roberts.<br> <br> Po krótce zarysuje fabułę „Nocy na bagnach Luizjany”: Declan Fitzgerald w okresie studiów zakochuje się w rezydencji Manet Hall (o dziwo nie w kobiecie). Teraz jest dorosłym człowiekiem, który nie chce już być adwokatem. Kupuje Manet Hall z zamiarem odrestaurowania go. Szybko orientuje się, że doszło tam do tragedii. Pojawiają się duchy i niemiłe przeżycia Declana. Poznaje Angelinę Simone, potomkinię kobiety, która zaginęła w tym domu. Okazuje się, że Angelina jest kluczem do rozwikłania historii rezydencji Manetów.<br> <br> Z Norą Roberts już tak mam, że gdy rozpocznę czytać i przebrnę kilka pierwszych stron, to po prostu nie mogę przestać czytać. Tym razem mam wrażenie, że autorka wykonała jeszcze bardziej niesamowitą pracę niż zwykle, opisując scenerię. Pierwsza połowa „Nocy na bagnach Luizjany” była niesamowita i odniosłam wrażenie, że mogła, a nawet powinna zostać podzielona na dwie odrębne powieści. Myślę, że książka mogłaby być jeszcze lepsza, gdyby tematyka duchów została ujęta jeszcze bardziej dogłębnie. Historie o duchach są częstym tematem w twórczości Nory Roberts, ale w tym przypadku obrała ona nieco inną drogę. Reinkarnacja odgrywa dużą rolę, co było bardziej niezwykłe. Obserwowanie, jak historia z przeszłości miesza się z teraźniejszości, okazało się równie interesujące, jak każda inna fabuła stworzona przez Roberts, ale spotęgował to przede wszystkim wspomniany element reinkarnacji.<br> <br> Jedną z najbardziej zachwycających mnie rzeczy były inteligentne, błyskotliwe dialogi pomiędzy wszystkimi głównymi bohaterami historii. Przyznam szczerze, że nie mogę już nieść tych nijakich, głupawych i mało wnoszących wymian zdań, które można znaleźć w większości romansideł. Nora Roberts w tym aspekcie jest na najwyższym możliwym poziomie. Jak zwykle bohaterowie byli sympatyczni i dobrze wykreowani. Romans był słodki, namiętny, wciągający, pełen dramatyzmu i śmiechu.<br> <br> „- Czy ona chce twego szczęścia?<br> - Na pewno! Kochamy się z mamą jak dwoje idiotów, tylko że byłaby bardziej zadowolona, gdyby moje szczęście szło w parze z jej punktem widzenia.”<br> <br> Styl pisarski Nory Roberts jest bardzo płynny i ma ona wspaniałą umiejętność kreacji czasu i miejsca w swoich książkach, aby odzwierciedlały one miejsce i kulturę zamieszkujących je postaci. Nadaje to każdej książce poczucie autentyczności, a żadna z nich nie jest tak autentyczna, jak w „Noc na bagnach Luizjany”.

Nora Roberts jest jedną z moich ulubionych autorek romansów i literatury piękne. Potrafi wciągnąć czytelnika niemal od pierwszej chwili, a jej historie miłosne są zazwyczaj piękne, a również w niektórych przypadkach, np. w przypadku „Nocy na bagnach Luizjany”, oryginalne. <br> <br> Nie wiem, jak Roberts to zrobiła, ale udało się jej rozkochać mnie w Declanie. Jest idealny pod wieloma względami. Słownictwo, sposób bycia, humor, słodkość. Bohater w stylu najlepszych męskich odpowiedników u Johna Greena. Natomiast nieco mniej podobała mi się sama Angelina. Uważam, że była zbyt surowa, seksowna i pewna siebie. Zbyt nienaturalna, żeby była prawdziwa. Momentami niestety nie chciało mi się czytać jej dialogów. <br> <br> Historia Declana i Leny wykracza daleko poza temat idealnego faceta i dziewczynę ze złamanym sercem, o której mówi, że nigdy jej nie pokocha (prosta dziewczyna, z wstydliwą matką, dobrze prosperującą firmą, dojrzała, która wie, czego chce i jak chce). Chłopak przybywa, by wywrócić jej świat do góry nogami, ale nie tylko dlatego, że ją uwodzi i sprawia, że się zakochuje, lecz także dlatego, że budzi duchy przeszłości, odbudowując dom Manet Hall, w którym ukryte są tajemnice sprzed stu lat, które nie dadzą spokoju, dopóki nie zostanie odkryta prawda. Już pierwszy rozdział tej historii jest poruszający i okrutny. W miarę rozwoju fabuły pojawiają się szczegóły, dlaczego przeszłość ma tak wiele wspólnego z obecnymi bohaterami. Wiele musi się wydarzyć, aby duchy z Manet Hall mogły odpocząć, a przyszłość mogła się odrodzić.<br> <br> Jeśli chodzi o sam dom, starą rezydencję, to myślę, że jest to motyw, który lubię. To naprawdę urocze widzieć, jak Declan przywraca splendor każdej rzeczy, którą robi. Co prawda, to musi być już któryś raz, kiedy czytam coś o domu w książce Nory Roberts, ale myślę, że robi to na tyle interesująco, że mogłabym przeczytać jeszcze kilka. <br> <br> „Noc na bagnach Luizjany” Nory Roberts opowiada historię, która przypadła mi do gustu. Pozostawia wiele do myślenia, wzbudza romantyczne odczucia i niesie za sobą morał, że miłość jest ponadczasowo oraz żeby nie pozwolić umrzeć miłości, czasami trzeba potrafić przebaczyć.

„Noc na bagnach Luizjany” – przykład ogromnych umiejętności Nory Roberts.<br> <br> Po krótce zarysuje fabułę „Nocy na bagnach Luizjany”: Declan Fitzgerald w okresie studiów zakochuje się w rezydencji Manet Hall (o dziwo nie w kobiecie). Teraz jest dorosłym człowiekiem, który nie chce już być adwokatem. Kupuje Manet Hall z zamiarem odrestaurowania go. Szybko orientuje się, że doszło tam do tragedii. Pojawiają się duchy i niemiłe przeżycia Declana. Poznaje Angelinę Simone, potomkinię kobiety, która zaginęła w tym domu. Okazuje się, że Angelina jest kluczem do rozwikłania historii rezydencji Manetów.<br> <br> Z Norą Roberts już tak mam, że gdy rozpocznę czytać i przebrnę kilka pierwszych stron, to po prostu nie mogę przestać czytać. Tym razem mam wrażenie, że autorka wykonała jeszcze bardziej niesamowitą pracę niż zwykle, opisując scenerię. Pierwsza połowa „Nocy na bagnach Luizjany” była niesamowita i odniosłam wrażenie, że mogła, a nawet powinna zostać podzielona na dwie odrębne powieści. Myślę, że książka mogłaby być jeszcze lepsza, gdyby tematyka duchów została ujęta jeszcze bardziej dogłębnie. Historie o duchach są częstym tematem w twórczości Nory Roberts, ale w tym przypadku obrała ona nieco inną drogę. Reinkarnacja odgrywa dużą rolę, co było bardziej niezwykłe. Obserwowanie, jak historia z przeszłości miesza się z teraźniejszości, okazało się równie interesujące, jak każda inna fabuła stworzona przez Roberts, ale spotęgował to przede wszystkim wspomniany element reinkarnacji.<br> <br> Jedną z najbardziej zachwycających mnie rzeczy były inteligentne, błyskotliwe dialogi pomiędzy wszystkimi głównymi bohaterami historii. Przyznam szczerze, że nie mogę już nieść tych nijakich, głupawych i mało wnoszących wymian zdań, które można znaleźć w większości romansideł. Nora Roberts w tym aspekcie jest na najwyższym możliwym poziomie. Jak zwykle bohaterowie byli sympatyczni i dobrze wykreowani. Romans był słodki, namiętny, wciągający, pełen dramatyzmu i śmiechu.<br> <br> „- Czy ona chce twego szczęścia?<br> - Na pewno! Kochamy się z mamą jak dwoje idiotów, tylko że byłaby bardziej zadowolona, gdyby moje szczęście szło w parze z jej punktem widzenia.”<br> <br> Styl pisarski Nory Roberts jest bardzo płynny i ma ona wspaniałą umiejętność kreacji czasu i miejsca w swoich książkach, aby odzwierciedlały one miejsce i kulturę zamieszkujących je postaci. Nadaje to każdej książce poczucie autentyczności, a żadna z nich nie jest tak autentyczna, jak w „Noc na bagnach Luizjany”.

Czytałam książkę "Noc na bagnach Luizjany" Nory Roberts, do późnych godzin nocnych i zwykle dałbym takiej książce 5 gwiazdek, ale powstrzymał mnie pewien powód. Nagłe zakończenie - Roberts jak zwykle maluje wspaniały obraz świata, który zamieszkują jej bohaterowie, czy to sam Nowy Orlean, stary dom, zarośnięte ogrody i zalewisko. Duchy zwiększają napięcie, co jest w porządku. Lecz autorka pozostawia ostatnią trzecią część książki trochę płaską w tym obszarze. Nie mniej jednak wcale nie skreśla jej jako jedną z moich ulubionych książek Nory.<br> <br> Declan Fitzgerald porzucił swoją praktykę prawniczą w Bostonie i przeniósł się do Nowego Orleanu po zakupie rezydencji w zatoce, która domagała się renowacji. Widział ten dom, kiedy był na studiach i miał z nim trudny do wyjaśnienia związek. Kiedy jego najlepszy przyjaciel i współlokator ze studiów dał mu znać, że jest on ponownie wystawiony na sprzedaż, skorzystał z okazji, by kupić nieruchomość swojego serca i rzucić karierę, która nie dawała mu satysfakcji. Podczas pracy nad domem wpada mu w oko młoda kobieta i zaczyna go pociągać. Angelina (Lena) Simone i jej rodzina mieszkają w zatoce od pokoleń i mają przodków, którzy wiążą się z tą starą rezydencją.<br> <br> Nie jestem zwykle fanem opowieści o duchach, ale ta była zdecydowanie inna, ponieważ zaczyna się od retrospekcji w zakresie osi czasu, która wyjaśnia tragiczne wydarzenie, które ukształtowały losy domu i jego mieszkańców w tamtym czasie. Podobała mi się podwójna linia czasu, jako że dzień dzisiejszy stanowi większą część opowieści, a historyczny wątek powraca, by zapewnić kontekst i kierunek. Styl pisania Roberts jest bardzo płynny, autorka ma niesamowitą umiejętność naginania narracji w swoich książkach, aby odzwierciedlić lokalizację i kulturę zamieszkujących je postaci. Nadaje każdej książce poczucie autentyczności. Nie mogę powiedzieć, że była to moja absolutna ulubiona z jej książek, ale połączenie horroru minionej tragedii i przerażającego nawiedzenia wraz z siłą głównego bohatera naprawdę przemówił do mnie. Byłam zadowolona z tej bardzo solidnej lektury i po raz kolejny przypomniałam sobie dlaczego kariera Nory Roberts nadal kwitnie. Ogólnie rzecz biorąc, naprawdę podobała mi się ta historia, jednak chciałam tylko trochę więcej od zakończenia! Dlatego daje 4/5 gwiazdek

Moja przyjaciółka wypożyczyła dla mnie ten egzemplarz i jestem jej dozgonnie za to wdzięczna. Jest to książka, którą zaczęłam kilka dni temu i postanowiłam napisać o niej recenzję ponieważ zrobiła na mnie kolosalne wrażenie! Jak zawsze Norze Roberts udaje się porwać czytelnika od pierwszej strony w "Nocach na bagnach Luizjany".... Jej styl pisania jest płynny i łatwy do odczytania. Akcja książki rozgrywa się zawsze w tym samym miejscu, w posiadłości Manet Hall w Luizjanie. Czytelnik przeskakuje jednak między teraźniejszością a przeszłością. Na początku znajdujemy się w roku 1899 i bierzemy udział w wydarzeniach w domu. Nie chcę się jednak w nie zagłębiać, żeby niczego nie zepsuć. Druga część rozgrywa się w teraźniejszości i obraca się wokół głównego bohatera Declana.<br> <br> Historia Declana i Leny wykracza daleko poza idealnego faceta (sympatyczny, dobroduszny, dowcipny, umięśniony i rozmarzony, a do tego ma fortunę na koncie) i złamane serce dziewczyny, o której mówi, że nigdy jej nie pokocha (prosta dziewczyna, z żenującą matką, dobrze prosperującą firmą, dojrzała i wie, czego chce i jak chce). Chłopak przybywa, by wywrócić jej świat do góry nogami, ale nie tylko uwodząc ją i sprawiając, że się zakochuje, ale także dlatego, że budzi duchy przeszłości, przywracając do życia dom Manet Hall, w którym ukryte są tajemnice sprzed stu lat, które nie dadzą spokoju, dopóki prawda nie zostanie odkryta. Chciałabym, żeby było trochę bardziej upiornie, żeby było więcej czarnego charakteru.:)<br> <br> Jest to historia poruszająca i okrutna już w pierwszym rozdziale, co bardziej wrażliwych czytelników może zniechęcić, ale warto iść dalej! W miarę rozwoju fabuły pojawiają się szczegóły, dlaczego przeszłość ma tak wiele wspólnego z bohaterami i ich teraźniejszością! Wszystko musi się wydarzyć, aby duchy Manet Hall odpoczęły, a przyszłość mogła się odrodzić. Autorka pisze szalenie sugestywnie i obrazowo, można sobie wszystko dokładnie wyobrazić i być w samym środku historii. Polecam ją każdemu czytelnikowi i daje jej mocne 4 gwiazdki!