Niepowinność

Każda społeczność rządzi się swoimi prawami. Ta w powieści Pawła Radziszewskiego jest wybitnie osobliwa. Odważysz się zejść pod ziemię, by poznać najciemniejsze sekrety swojej rodzinnej wioski?

Śledzimy losy trojga bohaterów na przestrzeni lat – jak się zmieniają, o czym myślą, co chcą robić ze swoim życiem. Seweryn, Jacek i Marzena – trójkąt o wędrujących bokach, które często błądzą, nie mogąc się odnaleźć. A tłem dla tej postępującej opowieści o dorastaniu jest powolny rozkład pegeerowskiego osiedla. Stopniowo zagłębiamy się w tajemnice jego mieszkańców – schodzimy pod ziemię coraz niżej, eksplorujemy zamieszkane piwnice, dowiadujemy się rzeczy brudnych, trudnych do pojęcia, niewygodnych. Odkrywamy kolejne zakryte dotąd karty, z których wylewa się morze alkoholu i przemoc, a zewsząd słychać powtarzane jak mantrę zaklęcie o mieszkaniach z "bieżącą wodą, toaletą i centralnym ogrzewaniem", które do pewnego czasu uznawane były jedynie za nieosiągalną utopię. A oblepiająca wszystko jak dym szarość pochłania każdą dobrą intencję.

Postapokalipsa występuje tu bardziej metaforycznie (co mnie trochę zmyliło w opisie, bo moja wyobraźnia przed lekturą krążyła jednak dookoła urbanistycznego postapo), bo jednak poza upadającym pegeerem istnieje normalny świat. Bohaterowie wyjeżdżają na studia, smakują cywilizowanego życia, ale czy dane im będzie pozostać z dala od pegeerowskiego brudu, czy jednak nie będą mogli bez niego funkcjonować?

Bardzo spodobał mi się klimat, który autor tutaj stworzył. Przebolałam nawet jakoś trzecioosobową narrację, a to najlepszy argument na to, że książka była naprawdę dobra. Kolejne odkrycia w fabule sprawiały, że nie mogłam przestać czytać. Ale uwaga, tylko dla fanów zakończeń otwartych. Inni mogą się trochę zirytować (ja trochę się właśnie złoszczę).

To jest świetna polska literatura. Takiej rodzimej twórczości potrzebuję. Brawo, panie Radziszewski.