Niejaki komputer

Tom dwunasty ze zbioru „Opowiadań powojennych” autorstwa kultowego pisarza warszawskiego, Stefana Wiecheckiego, znanego jako WIECH, jest prawdziwą perłą literatury oddającą urok stolicy. Wiech nie tylko maluje obraz Warszawy, ale również wzbogaca język swoimi charakterystycznymi zwrotami i slangiem ulicznych spryciarzy. Jego opowiadania ukazują świat widziany oczami przeciętnego warszawskiego cwaniaka, pewnego swoich przekonań, który dostrzega absurd, ale i pozytywne oraz negatywne aspekty codzienności. Wiech w swoich tekstach często nawiązuje do sportu, szczególnie kolarstwa, które fascynowało Polaków podczas znaczącego Wyścigu Pokoju. W jego opowiadaniach nie brakuje również piłki nożnej. Poprzez postać głównego bohatera, pana Wątróbki, autor niejednokrotnie drwi z władzy, jednak czyni to w sposób, który pozwala na lekkie potraktowanie tych kpin.

Wiech był znanym twórcą specyficznej formy literackiej, która umożliwiała mu subtelną krytykę, przemyconą pod płaszczem humoru i żartu. Choć często pytano go o wkład w stworzenie gwary warszawskiej, sam pisarz skromnie przyznawał, że jedynie wiernie ją odtwarzał, czasami dodając coś nowego. Większość tych unikalnych zwrotów niestety zanika wraz z upływem czasu, co sprawia, że powroty do jego twórczości budzą nostalgię za dawną Warszawą. Jednak Wiech to przede wszystkim wyjątkowy pisarz, którego talent docenił nawet M. Choromański, uznając go za jednego z najlepszych polskich autorów współczesnych.

W niniejszym tomie znajdują się opowiadania, które pierwotnie opublikowano w 1968 roku przez wydawnictwo Czytelnik pod tytułem „Śmiech śmiechem”. Jak mówi znane powiedzenie: „Kto czyta Wiecha, ten się uśmiecha” – a więc lektura ta gwarantuje dobrą zabawę i chwilę wytchnienia.