Nie nie chcę się zapisać do klubu książki

Marie Sharp stanowczo odrzuca propozycję znajomej, by dołączyć do klubu książki po sześćdziesiątce. Jej zdaniem, uczestnictwo w takim klubie oznaczałoby konieczność czytania książek takich jak "Mandolina kapitana Corellego", "Bóg rzeczy małych" czy "Księgarz z Kabulu". Marie jest przekonana, że osoby, które należą do klubów książki, sądzą, iż omawianie literatury pomaga utrzymać umysł w formie. Jednak ona sama uważa, że zdolność do utrzymania bystrości umysłu jest czymś wrodzonym i nie wymaga rozmów o książkach. Nie dostrzega żadnego powodu, aby zapisywać się do klubu książki w celu utrzymania młodości i stymulacji intelektualnej, ponieważ nie zależy jej już na zachowywaniu młodzieńczej energii ani na intelektualnym pobudzeniu.