Natalia zwana Nacią

Spotkanie z niezwykłą kobietą to doświadczenie, które pozostaje w pamięci na długo. Ktoś może zastanawiać się, czy można napisać powieść o osobie wykonującej obowiązki służącej. Ale Natalia nie była zwykłą służącą — stała się integralną częścią rodziny, powiernicą i przyjaciółką mojej babci, a w trudnych latach wojny wspierała moją matkę. Dla mnie, jako małej dziewczynki, była po prostu Nacią, jednak nasze drogi ponownie się skrzyżowały w 1964 roku, kiedy to przyjechałam na badania terenowe organizowane przez Polską Akademię Nauk. Wbrew różnicy wieku zawiązała się między nami przyjaźń, a ja stałam się powiernicą jej najskrytszych myśli, których nie chciała dzielić z nikim innym.

Natalia dzieliła się ze mną swoimi opowieściami, a potem listami, w których poza sprawami osobistymi komentowała bieżące wydarzenia w Polsce. Jej słowa tworzyły swoiste kalendarium, w którym dokumentowała najważniejsze dla niej momenty, świadoma ulotności pamięci i szybkiego zapominania nawet istotnych dat. Ta niezwykła kobieta, mimo średniego wykształcenia, imponowała inteligencją i wszechstronną wiedzą. Pasjonowała się astronomią, lotami kosmicznymi, ale i kolarstwem sportowym oraz kompozycjami Chopina. Natalia często zaskakiwała trafnością swoich politycznych ocen i przemyśleniami na temat różnic między wiarą w Boga a obrzędowością tworzoną przez instytucje religijne.

Była osobą kochającą i kochaną, a jej historia miłosna jest godna podziwu. Poznajcie Natalię, piękną kobietę, którą pokochał mężczyzna młodszy o 17 lat. Ich miłość trwała niewiarygodne 48 lat.