Nad Zbruczem

Wiesław Helak, w swojej najnowszej powieści "Nad Zbruczem", przywraca blask i wielkość literaturze polskiej, nawiązując do dziedzictwa takich twórców jak Sienkiewicz, Reymont, Żeromski czy Orzeszkowa. Tytuł książki nie jest przypadkowy i bezpośrednio odwołuje się do spuścizny polskich mistrzów. Helak eksploruje czystość i krystaliczność języka polskiego, czerpiąc inspirację ze stylu Jana Kochanowskiego oraz Biblii Jakuba Wujka, gdzie echa ewangeliczne pojawiają się wielokrotnie. Dla niektórych czytelników może to być pierwsze spotkanie z tym, czym jest literatura katolicka w swojej najbardziej wzniosłej formie.

Narracja Helaka zabiera nas do Polski, której fizycznie nigdy nie było, ale która żyła w snach i pamięciach naszych przodków, walcząc o przetrwanie w obliczu rosyjskiej, a później sowieckiej opresji, jak również w czasach germanizacji i podstępnego wynarodowienia ze strony austriackiego zaborcy. Pisarz ten, przerywa ciszę, o której mówił Zygmunt Krasiński, umiejscawiając akcję powieści u stóp ważnego historycznie Okopów Świętej Trójcy.

"Nad Zbruczem" nie napotkamy żadnej fałszywej nuty. Cała historia podporządkowana jest zasadom harmonii i piękna, według dewizy ojca Konstantego, który jest głównym bohaterem tej opowieści. Dobro i zło są tutaj nazywane po imieniu, bez cienia relatywizmu czy poprawności politycznej. Powieść traktuje o dążeniu do osiągnięcia najwyższych wartości człowieczeństwa. Droga Konstantego ukazuje upadki i zwycięstwa, błędne decyzje i ich odkupienie.

Od dawna żaden głos w polskiej literaturze nie był tak wyrazisty i potężny.