Na wysokiej połoninie

Stanisław Vincenz (1888-1971) stworzył monumentalny cykl epicki, z którego wybraliśmy opowiadania oddające duch prastarej kultury pasterskiej regionu Huculszczyzny. Te historie, zakorzenione w legendach, pieśniach oraz opisach obyczajów, nie są tylko zbiorem opowieści z podróży ani wynikami zwykłych badań regionalnych. Vincenz z namysłem filozoficznym przedstawia epicką i mitologiczną panoramę życia karpackich górali. Czesław Miłosz, recenzując pierwsze wydanie książki (Londyn, 1956), podkreślał, że Vincenz reprezentuje szczególną grupę Polaków z kresów, która znacząco wpłynęła na rozwój polskiej literatury, choć nie mogła zapobiec historycznym katastrofom. Ów nurt istniał przez cały XIX i część XX wieku, lecz stopniowo zanikał. Był obcy nacjonalizmowi i wąskiemu rozumieniu ojczyzny jako jednolitego etnicznie obszaru. Vincenz, ukazując rodzinne Pokucie, potrafił uniknąć taniej malowniczości, przedstawiając je jako krainę, gdzie wielojęzyczność i różnorodność kulturowa są naturalne i cenione jako nieodłączna część wspólnego dziedzictwa.