Mój Maleńki Listy do Luciena Daudeta

W uczuciach często zdarza się, że kochamy, nie będąc odwzajemnionymi, co bywa trudne do zaakceptowania. W takich chwilach próbujemy się przekonać, że druga osoba nie miała jeszcze okazji, by odpowiedzieć na nasze uczucia, choć może bardzo tego pragnie. Twój list przypomniał mi, jak potężnym źródłem nadziei i energii potrafi być słowo pisane. Jestem wdzięczny za ten gest pełen życzliwości, który zdziałał prawdziwy cud w moim życiu, niemalże jak najdoskonalsze dzieło sztuki.

Proust w swoim liście do Daudeta z września 1913 roku wyraża wdzięczność za emocjonalne wsparcie.

Czuję, że ową charakterystyczną cechą, którą obaj posiadamy, jest zdolność przekładania naszego życia na literaturę, czerpiąc z doświadczeń tematy i inspiracje, ale jednocześnie nie pozwalamy, by literatura wpływała na nasze codzienne społeczne interakcje. Dzięki temu utrzymujemy ich autentyczność i moralną prostotę, co nie zawsze jest zrozumiałe dla otoczenia.

To refleksja z listu Prousta do Daudeta, napisanego w marcu 1915 roku, gdzie autor zwraca uwagę na wpływ literatury na życie osobiste.

Kiedy porównuję swoje pisarstwo z Twoim, czuję, jak daleko jestem od osiągnięcia Twojego poziomu doskonałości. Twoje zdania, w których zawiera się całość naturalnego piękna i duchowego prawa, jawią się dla mnie jako niedościgniony wzór. Moje historie wydają się jedynie namiastką tego prawdziwego artyzmu.

To fragment listu Prousta do Daudeta z 1919 roku, wyrażający podziw dla literackiego poziomu przyjaciela.