Miłość to piekielny pies. Wiersze z lat 1974-1977

Charles Bukowski rozpoczął swoją poetycką przygodę dopiero w wieku trzydziestu pięciu lat, już po tym, jak zyskał pewne uznanie jako prozaik. Jego najbardziej intensywny okres twórczości poetyckiej przypadł na lata sześćdziesiąte, kiedy opublikował kilka tomików wierszy. To właśnie liryka przyciągnęła uwagę krytyków, literatów oraz wielbicieli ambitnych dzieł, dając mu sławę. Prezentowany tom uważany jest za najważniejsze dzieło poetyckie Bukowskiego, stworzone w czasach, gdy był już uznanym pisarzem i cieszył się sporym gronem oddanych czytelników.

Chociaż Bukowski był zarówno prozaikiem, jak i poetą, jego dzieła te nie różnią się od siebie diametralnie. Jego wiersze często zawierają fabułę, opierając się na prawdziwych doświadczeniach, które autor przedstawia w surowej, nieprzetworzonej formie. W jego poezji język jest tak samo potoczny i bezceremonialny, jak ten używany na co dzień przez ludzi z jego otoczenia, pełen slangu i wulgarności. Wiersze Bukowskiego często przypominają dialogi, małe dramaty z życia wzięte. Autor unika abstrakcji i metafor, woli mówić wprost o konkretach, detalach i obrazach, odsłaniając rzeczywistość w jej codziennym biegu, bez pomijania nawet najdrobniejszych i trywialnych elementów. W oczach Bukowskiego wszystko jest warte poezji.

W tytule zbioru nieprzypadkowo pojawia się słowo "miłość". To właśnie poszukiwanie miłości, pożądanie, seks, zazdrość oraz wszystkie skomplikowane relacje damsko-męskie są jego głównym tematem. Zawiera on również doskonałe portrety kobiet, choć często przybierają one satyryczną formę.